Μια βόλτα στην Ερμού, τον κατακαημένο κύριο εμπορικό δρόμο της Αθήνας, φτάνει. Φτάνει για να αντικρίσει κανείς μαζεμένες όλες τις παθογένειες μιας εγκαταλελειμμένης πόλης από κατοίκους, επισκέπτες, επιχειρηματίες, αλλά κυρίως υπεύθυνους. Φτάνει για να πεις πως ποτέ δεν θα γίνουμε άνθρωποι και πως τελικά μάλλον δεν μας αξίζει να γίνουμε. Εε, ελληνικό κοινοβούλιο, μπροστά σου είναι, δεν βλέπεις; Στο πάνω μέρος της, χάσκουν ξέχειλοι κάδοι σκουπιδιών, που προσφέρουν και την αντίστοιχη εμπειρία όσφρησης. Είναι τοποθετημένοι κάτω από δέντρα που φυτεύθηκαν πριν από λίγα χρόνια για να προσφέρουν σκιά στους περαστικούς, αλλά αντ’ αυτού την προσφέρουν στα απορρίμματα. Σπασμένες σε κομματάκια οι καινούργιες μαρμάρινες πλάκες (που όλοι πληρώσαμε) από το βάρος των φορτηγών που ανενόχλητα ανεβοκατεβαίνουν τον πεζόδρομο και εφοδιάζουν ολημερίς, χωρίς κανέναν περιορισμό ωραρίου, τις επιχειρήσεις. Ναι, οι πεζόδρομοι δεν έχουν σχεδιαστεί για οχήματα και γι’ αυτό κατακερματίζονται τα υλικά τους, αλλά ποιος νοιάζεται; Το δημόσιο χρήμα, ως γνωστόν, δεν ανήκει σε κανένα και τα μαγαζιά δεν τα πονάει ουδείς. Ολα αφορούν διεθνείς αλυσίδες με υπαλλήλους που βιάζονται να σχολάσουν.
Κάθε λίγα μέτρα και ένας ζητιάνος, ξαπλωμένος στον δρόμο, άρρωστος, με εγκαύματα ή κάποια άλλη φριχτή αλλά εμφανή ασθένεια. Πολλοί πάσχουν μάλιστα από την ίδια, πράγμα που σε κάνει αμέσως να καταλάβεις ότι είναι υποχείρια των μαφιών που πλουτίζουν εκμεταλλευόμενες τον ανθρώπινο πόνο. Οταν πλησιάσουν δε οι γιορτές, ως διά μαγείας οι «εγκαυματίες» εξαφανίζονται και τη θέση τους παίρνουν οι «μητέρες» με τα κοιμισμένα μωρά, ναρκωμένα φυσικά και ποτέ δικά τους. Ολοι κομμάτι ενός παζλ διακινητών και πόνου. Δεν έχεις δει το «Slumdog Millionaire»; Δεν πειράζει, πήγαινε στην Ερμού για να το βιώσεις στο πετσί σου.
Μέσα σε αυτή την κατάντια, να σου και οι μουσικοί του δρόμου. Κάθε 50 μέτρα, μια ορχήστρα με πέντε ενισχυτές και τρία μικρόφωνα. Αλλοι καλοί και άλλοι κάκιστοι, αλλά λόγω ενισχυτών και θορύβου, μάλλον όλοι παράνομοι. Προσοχή! Μην τολμήσετε να πείτε ότι ενοχλείστε. Αλληλέγγυοι θα σας ορμήσουν με βρισιές και επιχειρήματα του τύπου «γύρνα στο χωριό σου». Ολα δικά τους και του νόμιμου τίποτα. Ανάμεσα σε όλα αυτά τα θλιβερά, με καφέ στο ένα χέρι και στο άλλο κινητό, ξεκουράζονται καβάλα σε μηχανές και κάποιοι αστυνομικοί, που μάλλον περιμένουν κάτι ακόμη χειρότερο να συμβεί προκειμένου να επέμβουν. Καλώς ήλθατε στον ακριβότερο δρόμο της πρωτεύουσας! Αλήθεια, πείτε τώρα, να ψωνίσετε θέλετε ή να μεταναστεύσετε;
