Φόρτωση Text-to-Speech…
Ο Καβάφης φαίνεται πως ήταν κάποιος που όσο τον απασχολούσαν «μεγάλα θέματα –η Αρχαιότητα, ο ανθρώπινος πόθος, η τύρβη των καιρών, το εθνικό και φυλετικό ανακάτεμα ανθρώπων, η ύβρις αρχαίων πολιτικών μορφών, η ομοφυλοφιλία–», άλλο τόσο «φύλασσε επίσης τα μικρά πράγματα της ζωής του με την ίδια επιμέλεια: εισιτήρια τρένου, λίστες με καθημερινές δουλειές, κατάλογοι με λίστες, πολλά σχεδιάσματα επιστολών, εντολές σχετικά με το καθάρισμα του σπιτιού, σημειώματα για οικογενειακά χρέη, προσκλητήρια γάμου, κατάλογοι εστιατορίων, και άλλα παρεμφερή. (…) Πώς μπορούσε ένας καλλιτέχνης τόσο καθοριστικός για την ελληνική και την παγκόσμια ποίηση, που έγραψε τόσο θαρραλέα για τον ομοφυλοφιλικό πόθο και προέβλεψε τον δικό μας σύγχρονο παγκοσμιοποιημένο κόσμο, να κρατάει λίστες για το πότε και πόσο συχνά γινόταν η διανομή του ψωμιού; Μήπως επειδή περίμενε να χρησιμοποιήσει κάποιος ετούτο το υλικό για να αφηγηθεί την ιστορία του;».
Αυτό αναρωτιούνται οι ελληνικής καταγωγής Αμερικανοί καβαφολόγοι Γκρέγκορι Τζουσντάνις και Πίτερ Τζέφρις, στον πρόλογο της βιογραφίας που συνέγραψαν «Κωνσταντίνος Καβάφης. Ο άνθρωπος και ο ποιητής» (μτφρ. Μιχάλης Μακρόπουλος, εκδ. Μεταίχμιο).
Οι δύο συγγραφείς σχολιάζουν ότι αυτός ο πολυμεταφρασμένος ποιητής έχει ελάχιστες βιογραφίες. «Η πρώτη, σχεδιασμένη από τη Ρίκα Σεγκοπούλου, μία από τις λογοτεχνικές του κληρονόμους, δεν πραγματώθηκε ποτέ. Μια παλαιά βιογραφία εκδόθηκε από τον γνωστό του Μιχάλη Περίδη το 1948 και οι συγκαιρινοί του Τίμος Μαλάνος και Στρατής Τσίρκας συμπεριέλαβαν πολύ βιογραφικό υλικό στις δικές τους μελέτες. Ο Δημήτρης Δασκαλόπουλος και η Μαρία Στασινοπούλου εξέδωσαν ένα πλούσια υπομνηματισμένο χρονολόγιο της ζωής του ποιητή το 2002. Ομως αληθινή βιογραφία δεν υπάρχει στα ελληνικά. Και η μοναδική στα αγγλικά, από τον Robert Liddell, εκδόθηκε το 1974».
Το ότι στη χώρα μας δεν γράφονται βιογραφίες είναι γνωστό. Από τη μία τα αρχεία είναι (ή ήταν) προβληματικά, από την άλλη, μια συνεπής βιογραφία απαιτεί συστηματική έρευνα – είναι εργασία πλήρους απασχόλησης για την οποία στην Ελλάδα δεν θα σε πληρώσει κανένας. Τέλος, μια βιογραφία ΔΕΝ πρέπει να είναι αγιογραφία και η Ελλάδα είναι μικρή χώρα, όλοι γνωρίζουν όλους, στο βάθος ξέρουμε ο ένας τα ζητήματα του άλλου, αλλά δεν τα δημοσιεύουμε. Είναι η αρχή του κοινοτικού πνεύματος – βλέπε «του χωριού», όπου φοβόμαστε «τι θα πει ο δάσκαλος, ο παπάς και ο γείτονας».
Ο Καβάφης ήταν, ως γνωστόν, κοσμοπολίτης. Αλλά στο εσωτερικό της Ελλάδας αργήσαμε πολύ να τον δούμε ως τέτοιο. Τίθενται επίσης ζητήματα διαχείρισης του πλούσιου προσωπικού του αρχείου από συγγενείς και γνωστούς, ανθρώπους που πάντοτε θέλουν να «προστατέψουν» ένα πρόσωπο συχνά αποκρύπτοντας ή και καταστρέφοντας υλικά «επιλήψιμα», όπως η σεξουαλικότητά του. Περισσότερα όμως αύριο.
