Καθημερινά, εφημερίδες, ενημερωτικά sites και αναλυτές επανέρχονται στο θέμα, υιοθετώντας, ωστόσο, σχεδόν αποκλειστικά, έναν λόγο αμιγώς θεωρητικό στα όρια του ατελέσφορου βερμπαλισμού ανακυκλώνοντας τα ίδια κλισέ και πανομοιότυπες ιδέες, οι οποίες εν μέρει είναι αυτές που έχουν οδηγήσει στην τωρινή, αδιέξοδη κατάσταση και άρα αποτελούν δομικό κομμάτι του προβλήματος και όχι της θεραπείας του. Συγκεκριμένα, ο δημόσιος διάλογος, που τελευταία θυμίζει μονόλογο στα όρια του δογματισμού, κατακλύζεται από μία αόριστη και ατέρμονη μονόπλευρη ρητορική. Με βιτρίνα τις συχνές αναφορές σε ανθρώπινα δικαιώματα, διεθνείς συμβάσεις, ηθικές υποχρεώσεις και ευρωπαϊκή αλληλεγγύη, με…
Η Μονομέρεια της Δημόσιας Συζήτησης
