Η συγγραφέας χρησιμοποιεί περίτεχνα την αγαπημένη ηρωίδα του παραμυθιού και ένα καταπιεστικό σύμβολο, που στόχο έχει να μικραίνει τις σωματικές διαστάσεις, καλώντας μας, με χιούμορ και ρέουσα γραφή, να πατάξουμε όλες εκείνες τις βαθιά ριζωμένες νοοτροπίες που μας θέλουν με αναλογίες μοντέλου και να σεβαστούμε, επιτέλους, τις καμπύλες μας.
«Ο κορσές συμβολίζει την πίεση, το “πρέπει” να είσαι λεπτή, όμορφη, ελεγχόμενη», λέει η συγγραφέας για το δωδέκατο πόνημά της. «Το βιβλίο “Ο κορσές της Σταχτοπούτας” δεν είναι απλώς μια ιστορία, είναι καθρέφτης για χιλιάδες γυναίκες που ένιωσαν ανεπαρκείς επειδή δεν χωρούσαν στα “κανονικά” νούμερα. Με χιούμορ, τρυφερότητα και σπαρακτική ειλικρίνεια, το βιβλίο φωτίζει τις διατροφικές διαταραχές όπως πραγματικά είναι: όχι ως lifestyle ανησυχίες, αλλά ως βαθιά συναισθηματικά τραύματα. Μια ηρωίδα σε σχήμα πραγματικής γυναίκας έρχεται να διεκδικήσει κάτι που μοιάζει απλό αλλά δεν είναι: να αγαπήσει το σώμα της».
Τι ενέπνευσε τη συγγραφή του βιβλίου;
Το βιβλίο γεννήθηκε από τη βαθιά ανάγκη να φωτιστούν όσα συμβαίνουν πίσω από κλειστές πόρτες και βλέμματα απογοήτευσης πάνω σε καθρέφτες και ζυγαριές. Μέσα από έρευνες αλλά και προσωπικές εμπειρίες, διαπίστωσα πόσο διαδεδομένη είναι η δυσκολία που έχουν πολλές γυναίκες με το φαγητό και το σώμα τους. Οι διατροφικές διαταραχές, η συναισθηματική υπερφαγία, η ντροπή γύρω από το βάρος δεν είναι «εξαιρέσεις». Είναι, δυστυχώς, πολύ οικεία σε πολλές από εμάς.
Γιατί ο τίτλος «Ο κορσές της Σταχτοπούτας»;
Η Σταχτοπούτα είναι το κορίτσι που έπρεπε να χωρέσει στο γοβάκι για να θεωρηθεί άξια αγάπης. Σήμερα, ο κορσές είναι μια μεταφορά για την εσωτερική στένωση που προκαλεί η συνεχής προσπάθεια να χωρέσεις σε κάποιο πρότυπο. Δεν είναι μόνο ρούχο. Είναι νοοτροπία.
Ποια σκέψη τροφοδοτούσε τη γραφή;
Το πόσο συχνά μαθαίνουμε να αντιμετωπίζουμε το σώμα μας ως εχθρό. Μέσα από στατιστικά, προσωπικά βιώματα, αλλά και συνομιλίες που είχα κατά καιρούς με φίλες και αναγνώστριες, επέστρεφε πάντα η ίδια φράση: «Δεν θυμάμαι να αγαπούσα ποτέ αληθινά το σώμα μου». Είναι σοκαριστικό το πόσο κοινό είναι αυτό το αίσθημα.
Πόσο σημαντικό ρόλο παίζουν τα κοινωνικά πρότυπα;
Τεράστιο. Από την παιδική ηλικία, η εξωτερική εμφάνιση προβάλλεται ως το μέτρο της αξίας μας. Η πίεση να είσαι «αδύνατη», «λαμπερή», «τέλεια», είναι διαρκής και διαπερνά τα πάντα: τηλεόραση, social media, διαφήμιση. Το πρόβλημα είναι βαθιά πολιτισμικό. Και, δυστυχώς, πολλές φορές οι γυναίκες καταλήγουν να γίνονται αυστηρές με τον εαυτό τους, αλλά και με άλλες γυναίκες.
Υπάρχει χιούμορ στο βιβλίο, παρά τη σοβαρή θεματολογία. Είναι όχημα το χιούμορ;
Σαφώς, γιατί το χιούμορ είναι μηχανισμός άμυνας, αλλά και αλήθειας. Πολλές φορές αυτοσαρκαζόμαστε για τις δίαιτές μας, τις «παρασπονδίες», τις Δευτέρες που ξεκινούν πάντα… και τελειώνουν Τρίτη. Αυτό το είδος χιούμορ είναι οικείο και ανακουφιστικό. Ηθελα το βιβλίο να έχει αυτήν τη χροιά, να μην κουνάει το δάχτυλο, αλλά να απλώνει το χέρι.
Τι λένε οι αναγνώστριες όταν το διαβάζουν;
Οι πιο συγκινητικές αντιδράσεις είναι αυτές που λένε: «Αισθάνθηκα ότι κάποιος με καταλαβαίνει» ή «Είμαι κι εγώ αυτή η γυναίκα». Αυτό για εμένα είναι πολύτιμο: ότι μέσα από το βιβλίο, δημιουργείται χώρος κατανόησης και αποδοχής. Οχι τέλειες λύσεις, αλλά μια ανακούφιση. Κάποιες μού γράφουν ότι ένιωσαν λιγότερη ντροπή για την αδυναμία ελέγχου. Αυτό και μόνο είναι κέρδος.
Ποιο είναι το βασικό μήνυμα στον αναγνώστη;
Οτι το σώμα μας δεν είναι πρόβλημα προς επίλυση. Οτι η αγάπη για τον εαυτό μας δεν είναι εγωισμός αλλά ανάγκη. Οτι πίσω από τις διατροφικές διαταραχές δεν κρύβεται αδυναμία ή απειθαρχία, αλλά συχνά βαθύς ψυχικός πόνος. Και πως αν αρχίσουμε να μιλάμε ειλικρινά, με τρυφερότητα, χωρίς ντροπή, τότε υπάρχει ελπίδα να πάψουμε να νιώθουμε εγκλωβισμένες στον δικό μας «κορσέ».
Info:
«Ο ΚΟΡΣΕΣ ΤΗΣ ΣΤΑΧΤΟΠΟΥΤΑΣ»
ΘΕΟΦΑΝΙΑ ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΥ-ΒΑΣΙΛΑΚΗ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: «ΧΑΡΤΙΝΗ ΠΟΛΗ»
