-ΚΩΣΤΑΣ ΛΥΤΡΑΣ
Ψάχνω να μάθω ποιος μπορεί να είναι ο διασημότερος σκύλος στον κόσμο. Αν έψαχνα για άλογο, θα κατέληγα σίγουρα στον Βουκεφάλα του μεγάλου στρατηλάτη και κατακτητή Αλέξανδρου. Για σκύλο, όμως;
Μήπως είναι ο Άργος, εκείνος ο περίφημος σκύλος του ομηρικού Οδυσσέα, που, έπειτα από δέκα χρόνια περιπλάνησης στους ωκεανούς του κόσμου γύρισε στο σπίτι του και ενώ όλοι είχαν ξεχάσει τη μορφή του, ο Άργος – στο αντίκρισμα «εκείνου» – κούνησε την ουρά του χαρούμενα και έπειτα από λίγο πέθανε; Τι μας έκανε ο Όμηρος και οι εικόνες από τις διηγήσεις του κούρνιασαν δια πάντα σε μια άκρη του μυαλού μας;
Μήπως, άραγε να είναι ο δικός μου σκύλος, ο Φιντέλ, που, πολλά χρόνια πίσω, πήδηξε το μαντρότοιχο του σπιτιού μας – ενώ δεν έβγαινε ποτέ από τον περιβάλλοντα χώρο της παλιάς μονοκατοικίας μας- για να με υποδεχθεί και να πέσει επάνω μου σαν τρελός ύστερα από μεγάλη απουσία μου για δουλειές;
Ίσως να είναι ο δικός σας σκύλος ο διασημότερος στον κόσμο. Το σίγουρο είναι ότι τα σκυλιά μας, αυτά τα λατρευτά όντα με τα μαγικά μάτια, δένονται με τους ανθρώπους τους περισσότερο απ’ ότι ίσως φανταζόμαστε. Και δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, το γεγονός ότι θεωρούνται οι πιστότεροι φίλοι του ανθρώπου.
Τα σκυλιά έχουν μια σταθερότητα στη συμπεριφορά τους, που, αν τη συγκρίνουμε με τη δική μας, θα μελαγχολήσουμε, όταν διαπιστώσουμε τις ατέλειές μας έναντι των σκυλιών, που μας φανερώνουν την καθαρότητα που απωλέσαμε όταν ενταχθήκαμε στον «πολιτισμό» των αδυνάτων, όταν χάσαμε κάθε αληθινή επαφή με τη φύση. Η αληθινή αφοσίωσή τους και η αγάπη τους προς εμάς δείχνουν επίσης, πιστεύω, τη δική μας ανικανότητα να διαισθανθούμε τους πραγματικούς «νόμους» έξω από εμάς.
Παρατηρώ πολλές φορές και στο κυνήγι το σκύλο εκείνο που ολημερίς βρίσκεται πίσω από ένα θήραμα, κάνοντας πολλά χιλιόμετρα για να το φέρει κοντά μας. Πόσο κουρασμένος είναι; Πόσο ταλαιπωρημένος; Γιατί; Για τον άνθρωπο-αφέντη, αφενός, και για τη φύση του, αφετέρου.
Ειδικότερα τα σκυλιά δίωξης -αυτά που έχουμε κι εμείς στο κυνήγι του λαγού και αγριόχοιρου- τα παρατηρώ πολλές φορές όταν βγαίνουν από το βουνό ηττημένα ή νικητές. Βάζω νερό στη χούφτα του χεριού μου και πίνουν για να σταθούν όρθια, διαλυμένα καθώς είναι από την υπερπροσπάθεια. Την ώρα εκείνη που αφήνουν το πυκνό και έρχονται προς το μέρος μας, αποζητούν το χάδι, ως επιβράβευση που έκαναν τόσο κόπο για εμάς.
Παρατηρώντας τα σκυλιά μας, μαθαίνουμε σε μεγάλο βαθμό τα χούγια τους, τη σκέψη τους, τον τρόπο που λειτουργούν, τα πράγματα εκείνα που τα επηρεάζουν θετικά ή αρνητικά- παράλληλα όμως μαθαίνουμε τον ίδιο μας τον εαυτό, κατά πόσο δηλαδή είμαστε σε θέση να σταθούμε αντάξιοι σύντροφοι και αφέντες σε τούτα τα σπάνια, όσον αφορά στα χαρίσματα, πλάσματα.
Ο σκύλος είναι φτιαγμένος από τη φύση του να δίνει ανυστερόβουλα, ακόμα και την ίδια του τη ζωή. Και υπερτερεί σε σχέση με εμάς ακόμα και σε αυτό – δεν γνωρίζει ότι η ζωή του έχει αρχή και τέλος, δεν βασανίζεται από την ανάγκη να πλάσει ένα θεό και να τον προσκυνά. Και, φυσικά, δεν έχει ανησυχίες μεταφυσικές.
Κι όμως, το σύντροφο αυτό τον βλέπουμε στο βουνό να γυρνά μονάχος του επειδή «πρόδωσε» τις προσδοκίες του αφέντη του, διότι η φύση του δεν έκανε καλό στο κυνήγι – όσο, δηλαδή, καλό επιθυμούσε ο ανίκανος κυνηγός, που και τον «ξέχασε» να περιπλανιέται μακριά από την αγάπη και το δόσιμο. Μακριά από τη φύση του, δηλαδή….
