Εσύ έπαθες ότι τα καρποφόρα δέντρα. Τα βλέπουν όλοι και τα χαίρονται. Κάποια στιγμή όμως τα βλέπουμε να τους βγαίνουν οι ρίζες, να χάνετε το χώμα κάτω στην γη. Να γίνεται σκόνη. Το καρποφόρο δέντρο να λυγά. Το βλέπουμε να λυγίζει την στιγμή που δεν τo πείραξε ο αέρας άντεξε και στην καταιγίδα. Την ζημία την κάνουνε πάντα τα σκουλήκια. Αυτά μπαίνουν στην γη ρουφάν τις ουσίες και ξεραίνουν το δέντρο και στο τέλος το ρίχνουν στην γη. Ποια τα σκουλήκια. Έτσι ζουν αυτά σε βάρος του δέντρου. Ζουν με τα έτοιμα. Ποτέ δεν δουλεύουν για να παράξουν κάτι. Απλά τρέφονται σκοτώνοντας το δέντρο. Για αυτό πρέπει να τα πατάμε. Αλλά είναι χρόνια εκεί γαντζωμένα και ότι και να κάνεις θα ηττηθείς… Και να ραντίσεις πάλι το δέντρο θα ξεραθεί…
Αυτό μου είπε κυρία καθηγήτρια της ψυχολογίας για την ζωή. Ο άνθρωπος που έχεις δίπλα σου και λειτουργεί άφωνα όπως το σκουλήκι πρέπει να φεύγει νωρίς.
Με το καλό φυσικά.
Γιατί στο τέλος θα σε ρίξει στην γη.
Στο τέλος θα ηττηθείς.
Θα καταστραφείς.
Λόγια σοφά μπράβο.
