Κάποιοι φίλοι, δεν άντεξαν και υπέκυψαν στη συνωμοσιολογία της φήμης ότι κάποια ξένα κέντρα από τις ΗΠΑ είναι αυτά που προσπαθούν να επιβάλλουν τον Στέφανο στο ΣΥΡΙΖΑ.
Όμως, η Λογική και η εμπειρία του τρόπου με τον οποίο ενεργούν τέτοια κέντρα, συνηγορούν σε μια άλλη εικόνα.
1. Εάν ο Στέφανος ήταν “φυτευτός” από κάποια κυβέρνηση, ίδρυμα, πολιτική ομάδα κλπ, είναι βέβαιο ότι δεν θα έβγαινε στα κανάλια ως παιδί χαρά γεμάτο, να εκστομίζει αοριστίες και μικρές ανοησίες. Θα είχε μαζί του ένα επιτελείο συμβούλων και image makers που δεν θα φρόντιζαν μόνο για το ωραίο του προσωπάκι, αλλά και για αυτά που θα έλεγε. Σκεφτείτε ότι από την εποχή του αείμνηστου Κων/νου Μητσοτάκη, τόσο αυτός, όσο και τα παιδιά του έχουν άριστους συμβούλους που τους πληρώνουν από την τσέπη τους, για να μην διαπράττουν επικοινωνιακά και πολιτικά λάθη.
2. Η άποψη ότι πίσω από τον Στέφανο κρύβονται επιχειρηματικά συμφέροντα, είναι μάλλον το ίδιο έωλη. Κανένας μεγαλοεπιχειρηματίας της χώρας δεν θα ποντάριζε την πολιτική του επιρροή σε ένα παιδαρέλι, του οποίου οι “επιχειρηματικές κατακτήσεις” είναι μάλλον πιο φουσκωμενες από το λαιμό κερασφόρου βατράχου του Κράνγουελ.
Το πράγμα είναι απλό και ήδη το έχω εξηγήσει: Ο Άχαστος Ηγέτης δεν ήθελε να δει το κόμμα να γίνεται υποχείριο της ριζοσπαστικής αριστερής μειοψηφίας του 3%, αλλά δεν ήθελε και να τον κατηγορήσουν ως “προδότη” και “αποστάτη” της Παράταξης.
Ο Νικολάκης ο Παππάς δεν έδειχνε να τραβάει, μετά το 13-0, άσε που μπορεί να του έκανε καμιά κασκαρίκα και να τον “πούλαγε” στην πορεία. Βάζει λοιπόν ένα ωραίο, νέο και αφελές παλικάρι να διεκδικήσει την Εξουσία, την οποία του τη δίνει στο πιάτο με τους παρατρεχάμενούς του και την επιρροή που έχει στο Περιθώριο (ΛΟΑΤΚΙ, Ρομά, κατάδικους κλπ) και τον αφήνει να τα κάνει όλα μπάχαλο, υποχρεώνοντας τους αριστερούς συντρόφους να αποστατήσουν οι ίδιοι, κατά τη Βαρουφάκειο τακτική.
Μια και η πολιτική επιρροή του Στέφανου δεν έχει δική της κομματική βάση, ο Αλέξης προφασιζόμενος κάποιο “ιδεολογικό χάσμα” στο μέλλον και μετά την επερχόμενη καρπαζιά των Ευρωεκλογών, φθάνει την κατάσταση στα όρια της αμφισβήτησης του νέου Αρχηγού, συνεπικουρούμενος από την κλίκα του και τον ρίχνει όταν ο φουκαράς θα έχει χρεωθεί με όλες τις διαμάχες και αποσχίσεις που θα συμβούν οσονούπω.
Έτσι θα επιστρέψει ως Ηγέτης ενός πιο μετριοπαθούς κόμματος που θα έχει ερείσματα στην Κεντροαριστερά του Νικολάτση και με γλυκό και πολιτισμένο τρόπο θα χρεώσει όλη την τοξικότητα του παρελθόντος στους αποχωρήσαντες συντρόφους του.
Pas mal, pas mal!! Όπως και να έχει, ζούμε τις τελευταίες μέρες του ΣΥΡΙΖΑ, όπως τον μάθαμε από το 2012.
αντιγραφή από το f – Κώστας Κάπος
