Ανοιχτή Επιστολή του Μιχάλη Αμοιραδάκη φροντιστή προς τον Πρόεδρο και τα Μέλη του ΔΣ της ΟΕΦΕ

Συνάδελφοι,
αρχικά, ολόψυχα εύχομαι χρόνια πολλά, με υγεία και δύναμη, για εσάς και τους αγαπημένους σας.
Όπως (υποθέτω ότι) έχετε αντιληφθεί, επιλέγω να μην παρεμβαίνω συχνά στα συλλογικά μας δρώμενα – ούτε καν για να καταγράψω τη γνώμη μου. Η στάση αυτή δεν είναι αποτέλεσμα αποστασιοποίησης, ή έλλειψης ενδιαφέροντος. Κάθε άλλο. Αλλά ο κλάδος έχει θεσμική εκπροσώπηση, η οποία έχει και την ευθύνη και την αρμοδιότητα να προάγει τα δίκαιά του. Κι εγώ, ως εκπαιδευτικός φροντιστής και μέλος του συλλόγου μου, οφείλω να σέβομαι τις επιλογές της εκλεγμένης ηγεσίας του κλάδου, άσχετα αν συμφωνώ ή διαφωνώ με τη φιλοσοφία και την πολιτική της.
Ο λόγος της σημερινής παρέμβασης δεν τίθεται σε αντιδιαστολή με τα πιο πάνω. Όμως, θεωρώ ότι το θέμα είναι πολύ σοβαρό και, ως απλός συνάδελφος, νιώθω υποχρεωμένος να εκφράσω την άποψή μου.
Δεν θα κουράσω σχολιάζοντας αυτά που, ως Έλληνες Πολίτες αλλά και Δάσκαλοι, ζούμε, πάνω από ένα χρόνο τώρα. Αυτά είναι γνωστά και, καθένας με τον τρόπο του, καθένας από τη θέση του, τα μοιραζόμαστε όλοι.
Θα αναφερθώ στο σήμερα. Και σε ένα θέμα που, κατά τη γνώμη μου, δεν πρέπει να το αντιμετωπίζουμε με μια στενή και κοντόφθαλμη λογική, με κριτήρια πρόσκαιρου οικονομικού συμφέροντος.
Μιλώ για το επικείμενο άνοιγμα της Εκπαίδευσης και στην απόλυτη σιωπή που καλύπτει το χρόνο επαναλειτουργίας των Εκπαιδευτηρίων μας.
Γνωρίζω την ανακοίνωση – αίτημα της ΟΕΦΕ.
Είναι μια ανακοίνωση με την οποία συμφωνώ απολύτως. Και θα ήθελα να την δω να επαναλαμβάνεται, απευθυνόμενη, ακόμα πιο έντονα, προς κάθε κατεύθυνση.
Όμως γνωρίζω και την στάση πολλών συναδέλφων, οι οποίοι… (προσπαθώ – με δυσκολία, είναι η αλήθεια – να το εκφράσω όσο πιο ανώδυνα γίνεται), δεν υποδέχθηκαν με πολύ μεγάλη χαρά και ευχαρίστηση τη σχετική ανακοίνωση.
Συνάδελφοι,
νομίζω πως η στάση και η συνακόλουθη συλλογική μας απαίτηση πρέπει να είναι σαφής και ξεκάθαρη:
ΤΑ ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΑ ΔΙΚΑΙΟΥΝΤΑΙ – ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ – ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΑΝΟΙΞΟΥΝ, ΝΑ ΕΠΑΝΑΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΟΥΝ.
Πρέπει να ανοίξουν, για τους μαθητές και τις οικογένειές τους.
Πρέπει να ανοίξουν, για τους εργαζομένους τους.
Πρέπει να ανοίξουν, για τις Διοικήσεις τους.
Πρέπει να ανοίξουν, για τις τοπικές κοινωνίες που υπηρετούν.
Αλλά, πάνω απ` όλα, πρέπει να ανοίξουν για να αναλάβουν εκ νέου, για να υπερασπιστούν ξανά, για να επαναφέρουν ζωντανό στις αίθουσές τους και να διατηρήσουν τον εκπαιδευτικό τους ρόλο.
Τα Φροντιστήρια πρέπει να μπορούν να ανοίξουν, χωρίς χαριστικές ρυθμίσεις (άλλωστε, τέτοιες, ούτε μας δόθηκαν, ούτε ζητήσαμε ποτέ), αλλά και χωρίς να μεσολαβήσει ούτε μία ημέρα καθυστέρησης, σε σχέση με οποιονδήποτε άλλον φορέα πρωτοβάθμιας ή δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης.
Σε ένα περιβάλλον που αναρίθμητοι, σχετικοί και άσχετοι, συχνότατα παρανόμως, «πουλάνε» τη δουλειά μας (ενώ, συνήθως, ταυτόχρονα, μας δυσφημούν και μας καθυβρίζουν), δεν είναι δυνατόν εμείς να κρατάμε τα νόμιμα Εκπαιδευτήριά μας κλειστά.
Ούτε είναι δυνατόν να «βολευόμαστε», πίσω από προσωρινά μέτρα, τα οποία, σήμερα μπορεί να απαλύνουν το βάσανο της ζημιάς, αλλά η παράτασή τους μπορεί να αλλοιώσει την ποιότητα της δουλειάς μας, και να επιφέρει μια έντονη και τραγική απαξία της εργασίας μας.
Συνάδελφοι,
δεν τίθεται θέμα, ούτε για την υγεία των προθέσεών σας, ούτε για την εμπειρία και τη γνώση σας. Όλα αυτά είναι δεδομένα και αδιαμφισβήτητα.
Και, γι` αυτό ακριβώς, αν πρέπει να αποδοθεί ένας χαρακτήρας σε αυτό το κείμενο, αυτός σε καμία περίπτωση ΔΕΝ είναι καταγγελτικός.
Δεν καταγγέλλω κανέναν και για τίποτα.
Ως απλός, αλλά ενεργός, φανατικός και περήφανος, επαγγελματίας Εκπαιδευτικός Φροντιστής, εκφράζω άποψη, εκφράζω αγωνία, εκφράζω πρόταση…
Όλα αυτά, με έδρα και αφετηρία μια υπέρτατη αξιακή αρχή, η οποία (προσπάθησα και προσπαθώ να) συνοδεύει όλη την πορεία μου στο χώρο: Όλοι, μα όλοι μας, οφείλουμε να τιμούμε ΤΟ ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΟ. Αυτό επιλέξαμε να υπηρετούμε. Αυτό μας έκανε αυτό που είμαστε. Αυτό μας έχει αναδείξει σε άξιους Δασκάλους και Επιστήμονες. Αυτό μας έχει καταξιώσει στην Ελληνική Κοινωνία. Αυτό τιμούν οι μαθητές μας και οι γονείς τους, με την εμπιστοσύνη τους.
Αυτό, το ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΟ, σήμερα (κι ενώ έχει ανακοινωθεί το άνοιγμα όλων των πρωτοβάθμιων και δευτεροβάθμιων εκπαιδευτικών δομών), παραμένει κλειστό, και αγνοεί τα σχέδια που το αφορούν. Όμως, εμείς, οι εμπνευστές του, οι δημιουργοί του, οι λειτουργοί του, οφείλουμε να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας, για να το ανοίξουμε. Με κάθε προβλεπόμενο μέτρο υγιεινής και ασφάλειας, αλλά να το ανοίξουμε. Να ξαναγεμίσουμε τις αίθουσές του με τους εφήβους που, κάθε φορά που σηκώνουν το κεφάλι και καρφώνουν το βλέμμα τους στο δικό μας, νιώθουμε ότι αναζητούν τον δάσκαλο που θα κάνει τα μορφωτικά τους όνειρα πραγματικότητα…
Συνάδελφοι,
αυτό το βλέμμα, πρέπει να το ξαναζήσουμε.
Αυτήν την υπέροχη, βαρύτατη, ευθύνη, πρέπει να την αναλάβουμε ξανά.
Γιατί την αξίζουμε.
Και γιατί τη δικαιούμαστε.
Υ.Γ. Μακάρι να υπάρχουν θεσμικές επαφές και συνεννοήσεις, τις οποίες αγνοώ. Μακάρι να είναι όλα καλώς προγραμματισμένα, κι εγώ να αγωνιώ χωρίς κανένα λόγο…

Σχετικές δημοσιεύσεις