ΗΠΕΙΡΩΤΕΣ ΠΟΥ ΤΙΜΗΣΑΝ ΚΑΙ ΤΙΜΟΥΝ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΤΟΥΣ- ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ.

Θεόδωρος Παπαγιάννης: Ο βοσκός που έγινε διεθνούς φήμης γλύπτης
«Για μία μικρή περίοδο της ζωής μου βόσκησα τα πρόβατα στο χωριό, έμαθα να βοηθάω του μαστόρους, γλέντησα μαζί τους, έζησα τους καημούς, τις χαρές και τα πένθη τους». « Όλα αυτά προσπάθησα να τα εκφράσω και βρήκα ότι ο καταλληλότερος τόπος να τα εκθέσω ήταν αυτό το σχολείο στο χωριό μου γιατί αυτό τα γέννησε».

1942
Γεννήθηκε στο Ελληνικό Ιωαννίνων
1960 – 65
Σπούδασε στην Α.Σ.Κ.Τ. Αθηνών µε υποτροφία και δάσκαλο τον Γιάννη Παππά. Εκτός του καλλιτεχνικού διπλώματος πήρε και θεωρητικό, καθώς και δίπλωμα των εργαστηρίων εφαρµοσµένων τεχνών της ίδιας σχολής στη χαλκογλυπτική και γυψοτεχνική µε δάσκαλο τον Νίκο Κερλή.
1966 – 68
Μελέτησε µε διετή υποτροφία εσωτερικού του ΙΚΥ την αρχαιοελληνική τέχνη και την τέχνη της ευρύτερης περιοχής της Μεσογείου.
1969
Συνέχισε τις σπουδές του µε μια σειρά από ενημερωτικά ταξίδια τόσο στο Μεσογειακό χώρο, τον οποίο θεωρεί κοιτίδα του πολιτισμού και πηγή ανεξάντλητη, όσο και στην Ευρώπη. Ταξίδεψε στην Κρήτη, στην Αίγυπτο, στα παράλια της Μικράς Ασίας και στην Κωνσταντινούπολη.
1970
Άρχισε την πανεπιστημιακή του καριέρα µε τον διορισμό του ως βοηθός στην Α.Σ.Κ.Τ. στο εργαστήριο γλυπτικής του Γιάννη Παππά.
1972
Ηγήθηκε ομάδας εργασίας σπουδαστών της Α.Σ.Κ.Τ. η οποία περιόδευσε στα Ζαγοροχώρια της Ηπείρου και αποτύπωσε πέτρινα και ξύλινα ανάγλυφα και αρχιτεκτονικά στοιχεία της λαϊκής και παραδοσιακής τέχνης.
1974
Συµµετείχε µε συναδέλφους του στη δημιουργία του Κέντρου Εικαστικών Τεχνών (Κ.Ε.Τ.).
1981 -82
Μετεκπαιδεύτηκε στο Παρίσι παρακολουθώντας μαθήματα που αφορούσαν τα νεότερα υλικά γλυπτικής στα εργαστήρια των S. Mouille, G. Vineent και Μ. Rafestin στην Ecole Nationale Superieur des Art Appliques et des Metiers d’ Άrt
1987
Εκλέχθηκε αναπληρωτής καθηγητής στην Α.Σ.Κ.Τ. της Αθήνας.
1991
Εκλέχθηκε τακτικός καθηγητής στην ίδια σχολή.
1994
Συµµετείχε στο Α’ Συνέδριο για το πρόγραµµα «Αιγαίο» στην Πολιόχνη της Λήμνου και φιλοτέχνησε ένα γλυπτό, το οποίο σε εξήντα αντίγραφα δωρήθηκε στις ισάριθμες προσωπικότητες από όλο τον κόσμο, που έλαβαν μέρος.
1997

Με εκπαιδευτική άδεια (Sabbatical) επισκέφτηκε για 6 μήνες την Αμερική, κυρίως τη Ν. Υόρκη.
Τα τελευταία 17 χρόνια, ως Διευθυντής του Α’ Εργαστηρίου Γλυπτικής, ο Θ. Παπαγιάννης πρωταγωνιστεί στη διοργάνωση Συμποσίων Γλυπτικής σε πολλές πόλεις της Ελλάδος και της Κύπρου δημιουργώντας μεγάλα γλυπτά για το δημόσιο χώρο. Επίσης, στα πλαίσια των ανταλλαγών προγραμμάτων Erasmus συνεργάζεται με πολλές Σχολές Καλών Τεχνών της Ευρώπης, και ειδικά τη Σχολή του Βερολίνου και της Brera, με τους καθηγητές David Evison και Paolo Galerani, δημιουργώντας workshops με ομάδες σπουδαστών.
Γλυπτά του κοσμούν πολλούς δημόσιους χώρους στην Ελλάδα και το εξωτερικό, καθώς επίσης περιλαμβάνονται σε δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές μουσείων και πινακοθηκών, όπως η Εθνική Πινακοθήκη, το Μουσείο Βορρέ, η Πινακοθήκη Πιερίδη, το Μουσείο Θεσσαλονίκης, η Πινακοθήκη Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τράπεζας, η Δημοτική Πινακοθήκη Ρόδου, η Δημοτική Πινακοθήκη Πάτρας, η Πινακοθήκη Φλώρινας, η Πινακοθήκη Αβέρωφ στο Μέτσοβο, η Πινακοθήκη Κουβουτσάκη στην Κηφισιά, η Εθνική Γλυπτοθήκη, το Προεδρικό Μέγαρο.
Έχει τιμηθεί µε πολλά βραβεία και διακρίσεις, ανάμεσα στα οποία είναι το Α’ Βραβείο στο διαγωνισμό για το Μνημείο Εθνικής Αντίστασης, Βόλος (1985), το Α’ Βραβείο στο διαγωνισμό για το Μνημείο της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου, Γιάννενα (1985) και το Α’ Βραβείο στο διαγωνισμό για το Μνημείο Εθνικής Αντίστασης.

Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης
Το προσωπικό έργο του Θ. Παπαγιάννη άμεσα συνδεδεμένο με την Ήπειρο και την ιστορία της και την αγάπη του τόπου του. Το Μουσείο βρίσκεται στο Ελληνικό (Λουζετσι)Ιωαννίνων του Δήμου Κατσανοχωρίων. Η μοναδικότητά του έγκειται στο ότι περιλαμβάνει έργα που μιλούν για την Ήπειρο και την ιστορία της. Για ό,τι τη δόξασε και την έκανε σεβαστή στον κάθε Έλληνα που ακούει το όνομά της. Το Μουσείο φιλοξενείται σ’ ένα ωραίο Σχολείο, πετρόκτηστο κτήριο της δεκαετίας του 30, που χτίστηκε με δωρεά του Συμπατριώτη μας Ευεργέτη Νικολάου Μαντελόπουλου. Τα έργα ανήκουν και είναι δημιουργίες του Θεόδωρου Παπαγιάννη. Αφορούν άμεσα αυτόν τον τόπο. Τα δημιούργησαν οι μνήμες που τον σημάδεψαν και τον συνοδεύουν σ’ όλη του τη ζωή. Έγιναν από βιώματα δυνατά, που έδωσαν τροφή στη δημιουργικότητά του. Το Μουσείο είναι μοναδικό, γιατί τα έργα:
· Μιλούν για το ψωμί, την απαρχή του πολιτισμού κατά το Διαγόρα, που τόσο πολύ ταυτίστηκε με τον Ηπειρώτη και τη ζωή του.
· Μιλούν για τον ξενιτεμένο και τον Ευεργέτη.
· Μιλούν για τον πνευματικό άνθρωπο και τα γράμματα, για την πνευματική άνθηση που δημιουργήθηκε τη δύσκολη περίοδο της τουρκοκρατίας μέσα από λαμπρά σχολεία, με σπουδαίους πνευματικούς ανθρώπους ως δασκάλους, που κράτησαν ζωντανή την εθνική συνείδηση.
· Μιλούν για τον χτίστη, που η μαστοριά του τον έκανε διάσημο και περιζήτητο στα πέρατα του κόσμου. Κι εγώ σεμνύνομαι να λέω πως είμαι ένας εργάτης απ’ το συνάφι τους!
· Μιλούν για τον κτηνοτρόφο και τον γεωργό, τον ξωμάχο του χωριού, που εκτός της κύριας δουλειάς του έκανε και άλλες χίλιες δυό. Ανάμεσα σ’ αυτά τα έργα υπάρχουν και πολλά που είναι καμωμένα από τ’ αποκαΐδια του Πολυτεχνείου, περίτεχνα συνδυασμένα και στολισμένα με άλλα υλικά ανακυκλώσιμα. Αντικείμενα δεύτερης χρήσης, πεταμένα, ξεχασμένα στις μάντρες, αλλά με τη δική τους ιστορία. Όλ’ αυτά μαζί έδωσαν τραγικές μορφές, για να θυμίζουν το τραγικό γεγονός και να στέλνουν το μήνυμά του. Ήταν βλέπετε από ευεργέτες Ηπειρώτες καμωμένο και αυτό το υπέροχο πνευματικό ίδρυμα και η πολιτεία το εγκατέλειψε, όπως και τόσα άλλα έργα ευεργετών.

Στο Μουσείο υπάρχουν πορτρέτα σημαντικών ανθρώπων, όπως και πολλών απλών λαϊκών ανθρώπων οι μορφές. Η ιδιαιτερότητά τους οφείλεται στο ότι, πλην ελαχίστων, είναι τερακότες με χρώμα που προσθέτει εκφραστικότητα, πέραν του ότι ξαναβρίσκει το μίτο της χρωματισμένης αρχαίας Ελληνικής γλυπτικής. Στις προθήκες του διαδρόμου εκτίθεται μια μοναδική σειρά από προπλάσματα μεταλλίων και νομισμάτων, που φιλοτεχνήθηκαν κατά τη διάρκεια 40 περίπου χρόνων. Κι έτσι ο επισκέπτης έχει τη δυνατότητα να δει ένα θέαμα που δεν υπάρχει σε κανένα άλλο Μουσείο της χώρας μας. Ιδιαίτερο θέμα και θέαμα είναι η τάξη με τους μαθητές, τα παλαιά θρανία, το δάσκαλο και τους θεατές. Η τάξη της μάθησης, όπως την ονομάσαμε. Υπάρχουν ακόμα σχέδια που είναι σε μεγέθυνση και καταλαμβάνουν δεσπόζουσα θέση στο Μουσείο. Είναι επιλεγμένα απ’ όλη την καλλιτεχνική διαδρομή του δημιουργού, από τη στιγμή που αποφοίτησε απ’ τη Σχολή μέχρι σήμερα. Στην είσοδο του χώρου βλέπουμε: Ευεργέτες, Επώνυμοι Έλληνες και ξένοι, Σύγχρονη Γλυπτική με άρωμα αρχαιότητας. Αναλυτικά τα έργα στις αίθουσες του μουσείου. Στην πρώτη αίθουσα: Το ψωμί, Θ.Π., Βουκολικά, Προτομές Επωνύμων Στη δεύτερη αίθουσα: Η Γάστρα, Ο βολόσουρας, Μικρογλυπτική ο γεωργός, η βρύση, το μαντρί, το άρμεγμα, το αλώνι, η ταΐστρα, το μοιρολόι, ο αποχωρισμός, ο βοσκός, η στάνη, η στρούγκα Στην τρίτη αίθουσα: Ευεργέτες, Ταξιδιώτες – Μετανάστες, Μάνες Ηπειρώτισσες, Χορός του Πάσχα στο Ελληνικό, Πουλιά, Αδράχτια και Ρόκες Στην τέταρτη αίθουσα: Θεατές, Μαθητές και δάσκαλος, Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, Γεώργιος Καραϊσκάκης Υπάρχει επίσης συλλογή γλυπτών στον υπαίθριο χώρο του σχολείου. Στον χώρο πραγματοποιείται ετήσιο Συμπόσιο Γλυπτικής και άλλες πολιτιστικές εκδηλώσεις (συναυλίες, ξεναγήσεις, συνέδρια κ.λπ).