Νέα Σμύρνη: Σκότωσε τον 16χρονο αδελφό του για μια μπλούζα. Ο άγριος καβγάς και οι φωνές πριν από τη δολοφονία ξεσήκωσαν την περιοχή όλη. Στο σπίτι μέσα μάνα γιαγιά και η κοπελιά του. Κανείς δεν μπήκε φραγμός στο μακελειό. Τι λέτε τώρα που ζούμε. Τι θα προσέφερε ο νέος αυτός στην σύγχρονη κοινωνία με αυτά τα μυαλά που κουβαλάει. Τι λέω εγώ τώρα και η οικογένεια τι προσφέρει. «Δύο φορές τον μήνα ερχόταν η αστυνομία», λέει μάρτυρας από τη γειτονιά στη Νέα Σμύρνη, όπου σημειώθηκε η άγρια δολοφονία, με τον 16χρονο να βρίσκει φριχτό θάνατο από τα χέρια του ίδιου του 18χρονου αδερφού του. Δεν πέσανε όλοι πάνω του να σταματήσουν το φονικό. Σκότωσε τον αδερφό του ρεεεε.
Καλύβια: Με 20 χτυπήματα σκότωσε τον πατέρα του ο 16χρονος και το μαχαίρι μάλιστα έσπασε. Μίσος οργή αγανάκτηση. Ότι και να του έκανε από την πρώτη στιγμή έπρεπε να φύγει από το σπίτι. Να πάει στους εισαγγελείς που βγάλανε την απόφαση να μείνει δίπλα στον μαλάκα πατέρα, και να τον καταγγείλει. Στην Αστυνομία το ίδιο. ΟΧΙ σε αυτά τα βάρβαρα τελειώματα. Αυτός κατέστρεψε για πάντα τον εαυτό του. ΝΑΙ δεν θα ησυχάσει ποτέ η ψυχή του. Ποτέ και ας βγει από την φυλακή. Πως θα βγει κανείς δεν ξέρει. Αυτές οι οικογένειες με διαφορά άντρα γυναίκας τα 25 χρόνια και βάλε δεν έχουν συνέχεια, δεν έχουν δέσιμο μεταξύ τους.
Πράγα – Το χρονικό του τρόμου. Σκότωσε πρώτα τον πατέρα του, «γάζωσε» δεκάδες στο πανεπιστήμιο και αυτοκτόνησε – Το είχε προαναγγείλει! Φοιτητές κρέμονταν και πηδούσαν από τα παράθυρα. Περισσότεροι από 15 οι νεκροί (μεταξύ των οποίων και ο 24χρονος δράστης, Ντέιβιντ Κόζακ) και τουλάχιστον 24 τραυματίες – Το έγραφε και στα social πριν επιτεθεί. Ο ένοπλος ήταν φοιτητής στη Σχολή Καλών Τεχνών στο πανεπιστήμιο και ο δολοφονικός του «παροξυσμός» ξεκίνησε με θύμα τον ίδιο του τον πατέρα, ο οποίος βρέθηκε νεκρός σε ένα χωριό 13 μίλια από την πρωτεύουσα της Τσεχίας. Βγάλτε συμπέρασμα εσείς. Ψάξτε να βρείτε λογική. Σπίτι, σχολείο, Πανεπιστήμιο φίλοι κανένας δεν κατάλαβε κάτι. Τι πρέπει να δίνει κάποιος σαν σημάδι ώστε να τον μαζεύουν και να αρχίζει η ψυχοπαρακολούθηση. Σηκώνω τα χέρια πάνω. Αδυνατώ να βγάλω συμπέρασμα.
Συνεχίζω να κλαίω μέσα μου με ότι βλέπω και διαβάζω και αφορούν νέους ανθρώπους. Ναι δεν έχουν λογική μια κατηγορία από αυτούς. Καρφώθηκε αυτοκίνητο μες στις γιορτές μετά από ξενύχτι και σκοτώθηκαν 18χρονα αγόρι και κορίτσι. Γιατί Θεέ μου λέω και μετά βλέπω ένα άλλο ατύχημα οχήματος να καρφώνεται σε τοίχο και το παλληκαράκι σε λίγες ώρες να μένει χωρίς πόδια.
Μόλις τα κοιτάς μένεις άφωνος. Μάλιστα τα κουβεντιάζω με τα παιδιά μου και με φίλους και μου λένε ‘’ εσύ που ζεις’’ στις γιορτές μικροί μεγάλοι στα μαγαζιά μέχρι πρωίας. Εκεί σταματά η λογική μου. Αυτοί μπαίνουν μετά στα αυτοκίνητά τους και πάνε σπίτια τους. Δηλαδή είναι πρότυπα οικογένειας αυτός ο πατέρας. Μην πω κάτι χειρότερο. Εγώ αν καθίσω στο μπαλκόνι το βράδυ μετά την δουλεία πίνω δυο τσίπουρα σε χρόνο ρεκόρ, αλλά μέχρι εκεί. Αυτοί τόσες ώρες τι κάνουν ψυχοθεραπεία με κουβέντα. Δεν πίνουν. Μια φορά ένα γείτονα 7 το πρωί παρατηρούσαμε μισή ώρα έκανε να βγει από το αυτοκίνητό του και στο δεύτερο βήμα έπεσε. Χριστέ μου έχουν λύση πολλά θέματα της καθημερινότητας αλλά δεν θέλουμε να την δεχτούμε. Κάτω από αδιευκρίνιστες έως τώρα συνθήκες, ένα αυτοκίνητο εξετράπη της πορείας του και έπεσε μέσα στη θάλασσα στην περιοχή Αγριά.
Στέκει καλά αυτός ο άνθρωπος και παίρνει και τιμόνι. ΑΜΑΝ πια.
ΜΠΑΜ μόλις έσκασε η είδηση του θανάτου του αστυνομικού που τον χτύπησε η φωτοβολίδα στου Ρέντη. Να πως η στεναχώρια δεν λέει να σταματήσει και νοιώθω πάλι ένα δάκρυ. Έχω γίνει πολύ ευαίσθητος και μου προκαλεί έκπληξη αυτό το γεγονός. Μια άλλη πολεμική σκηνή βαρβαρότητας είχε κακό τέλος. Θυμάμαι τα λόγια του παιδιού-φονιά ‘’μας είπανε πάμε έξω να αναμετρηθούμε με την αστυνομία’’ Αυτός ο εντολέας είναι ακόμη έξω. Άλλο ένα θύμα γηπεδικής βαρβαρότητας. Εκεί που άκουγα και τιμούσα έστω με μουσική τον μεγάλο χαμένο τραγουδιστή Βασίλη Καρρά με την τραγουδάρα ‘’ Απ’ το Βορρά μέχρι το Νότο’’ αυτόματα και ασυναίσθητα μόλις είδα τον θάνατο του αστυνομικού το σταμάτησα. Συνέχισα να γράφω βουβά. Ήθελα να σταματήσω να μην φορτώνω τον εαυτό μου, αλλά συνέχιζα. Δεν θα χαλαστούμε ΟΧΙ ΟΧΙ ΟΧΙ…
Με τα χρήματα από τα κάλαντα, αγόρασαν τροφές για τα αδέσποτα. Tι να πεις για αυτά τα παιδιά. Τρεις φίλες στην Αλεξανδρούπολη, την παραμονή των Χριστουγέννων βγήκαν για να πουν τα κάλαντα και με τα χρήματα που συγκέντρωσαν, αποφάσισαν να αγοράσουν τροφές για τα αδέσποτα της πόλης.
Μετά τα κάλαντα πήγαν κατευθείαν σε κατάστημα όπου αγόρασαν ένα σακί ξηρά τροφή. Στην συνέχεια, τα τρία κορίτσια πήγαν στα σημεία της πόλης όπου βρίσκονται αδέσποτα προκειμένου να τα ταΐσουν. Ούτε μην τα δαγκώσουν φοβήθηκαν ούτε να ξεσηκώσουν τον κόσμο. Η ΑΓΑΠΗ τους φαίνεται. Με πράξεις. Σε αυτά τα κορίτσια λειτουργεί σωστά η οικογένεια.
Δεν θέλω οι νέοι να πίνουν και να χάνονται σε ατυχήματα. Δεν το θέλω. Δεν θέλω οι τρελο-οικογένειες να μας αποσυντονίζουν την καθημερινότητά μας. Να πάρουμε σαν γονείς σωστό ρόλο στην οικογενειακή συσπείρωση και να μην διαλύουμε τους θεσμούς αδιαφορώντας. Να τρέχουμε όπου απαιτείτε να βρίσκουμε λύσεις. Ψυχολόγοι και ψυχίατροι για αυτό υπάρχουν.
ΤΕΛΟΣ τα αδιάφορα σπίτια.
ΛΥΤΡΑΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ- Άποψη:.press
