Τα νέα που παίρνω από τις Ευρωπαϊκές χώρες δεν είναι (ή μπορεί και να είναι) καλά.
Πολλά από τα παιδιά που έφυγαν για να βρουν καλύτερους μισθούς και δουλειές σε χώρες όπως η Δανία, έχουν αρχίσει και ζορίζονται, μια και η ξενοφοβία που απλώνεται στην Ευρώπη κάνει πλέον τις εταιρείες να απαιτούν άριστη γλώσσα της χώρας, ενώ μέχρι σήμερα τα Αγγλικά ήταν η προϋπόθεση για να βρεις δουλειά.
Οι δε προοπτικές της Ευρώπης που δεν φαντάζουν τόσο ρόδινες, κάνουν τις Αγορές τους να στρέφονται προς τους “ιθαγενείς” τους. Βλέπετε, για πολλούς από αυτούς, τα παιδιά μας εκλαμβάνονται πλέον ως “ξένοι” και ίσως ανεπιθύμητοι, ιδίως αν δεν έχουν εργασιακή εμπειρία.
ΑΥΤΟ είναι το μεγάλο πρόβλημα της κρίσης που περάσαμε. Μια ολόκληρη γενιά επιστημόνων, έφτασε από τα 25 στα 35 τους χωρίς να έχει ουσιαστικά αποκτήσει καμία εργασιακή εμπειρία, σε μια χώρα που η ανεργία είχε φτάσει στο 24%.
Και πιστέψτε με όταν σας το λέω (όσοι ήδη δεν το γνωρίζετε), οι σπουδές στα μεγάλα και φημισμένα πανεπιστήμια του εξωτερικού δεν παίζουν ΚΑΝΕΝΑ ΡΟΛΟ, παρά μόνο εάν είσαι ακόμα “Entry Level”, γιατί ένας απόφοιτος ενός μέτριου πανεπιστημίου με 10ετη εμπειρία και επιτυχημένη συμμετοχή του σε μεγάλα projects, είναι τελικά πολύ πιο επιθυμητός από τον απόφοιτο του Harvard ή του Imperial με μηδενική εργασιακή εμπειρία.
Ξέρω ότι ο κάθε γονιός εκστασιάζεται να μαθαίνει ότι το βλαστάρι του ξεκίνησε δουλειά στην Ολλανδία με 7 χιλιάρικα μισθό, αλλά τελικά, ο μισθός αυτός ισοδυναμεί σε επίπεδο διαβίωσης με τα 2,5 χιλιάρικα που θα πάρει στην Ελλάδα, αν συνυπολογίσει κανείς τους φόρους και το κόστος διαβίωσης στις χώρες αυτές.
Η Ελληνική Αγορά πλέον έχει μεγάλη έλλειψη από τεχνικούς όλων των βαθμίδων και σιγά-σιγά οι μισθοί αυξάνονται και η σιγουριά μιας καριέρας επιστρέφει, με την ανεργία να έχει πέσει πια κάτω από το 9%.
Ας μην θεωρούμε λοιπόν την Πατρίδα μας ως μία σκατότρυπα, εκτός αν είναι κανείς απόφοιτος κάποιας επιστήμης μηδενικής ζήτησης, οπότε αν θέλει να συμμετέχει στην ανάπτυξη, πρέπει να ξεχάσει τις επαναστατικές γυμναστικές του κομματικού στρατού που ανήκε, να κρεμάσει και το πτυχίο του στον τοίχο, για να το καμαρώνει η μάνα του και να ΤΡΕΞΕΙ να επιμορφωθεί σε κάποια δεξιότητα που χρειάζεται η Αγορά, όπως είναι η Πληροφορική, ή ακόμα και κάποια Τέχνη. Δεν μπορεί το Κράτος να είναι υπεύθυνο για την εξέλιξή του, εάν ο ίδιος επέλεξε να σπουδάσει κάτι χωρίς κανένα αντίκρισμα.
Νόμος της προσφοράς και την ζήτησης και αν πουλάς ακόμα λιβάνια και καρβουνάκια, δεν σου φταίει το Κράτος.
Πριν αρχίσουμε τη μίρλα, λοιπόν, ας δούμε τις δικές μας ευθύνες τα τελευταία 15 χρόνια και ας κάνουμε κάτι παραγωγικό γι αυτό.
Απομακρυνθείτε από τα τυριά του Σκλαβενίτη…
fb – Costas Kapos.
