Ένας διδακτορικός φοιτητής χαροπαλεύει καθώς σε μιά εκδήλωση στη Νομική, χτυπήθηκε βάναυσα στο κεφάλι με πυροσβεστήρα, απο συμμορίες που εδώ και χρόνια λυμαίνονται τα πανεπιστήμια θεωρώντας τα τσιφλίκι τους.
Χθές έγιναν πάλι επεισόδια στο ΑΠΘ καθώς οι ίδιες συμμορίες ανακατέλαβαν με το έτσι θέλω το “στέκι του Φυσικού”, που είχε εκκενωθεί λίγες μόλις μέρες πριν.
Η είδηση παρουσιάστηκε στο Μέγκα με τον τίτλο “εισβολή των ΜΑΤ στο ΑΠΘ” ενώ το ρεπορτάζ του καναλιού παρουσιάστηκε κατα τέτοιο τρόπο ώστε ο τηλεθεατής να καταλαβαίνει οτι τα ΜΑΤ έφταιγαν γιατί προκάλεσαν. Κατα το κανάλι θα’πρεπε να κάτσουν να τις φάνε κιόλας.
Τα γεγονότα που ζούμε στα πανεπιστήμια τα τελευταία 40 χρόνια δεν είναι καθόλου τυχαία.
Συμβαίνουν γιατι η κοινωνία τα ανέχεται και τα επιτρέπει ενώ κάποιες πολιτικές δυνάμεις τα επικροτούν κιόλας.
Και για να μη μασάμε τα λόγια μας, όλοι αυτοί είναι οι ηθικοί αυτουργοί για τις ασχήμιες που συμβαίνουν και είναι πρωτοφανείς για πολιτισμένη ευρωπαϊκή χώρα.
Το παιχνίδι βεβαίως δεν χάθηκε τώρα αλλά πολλά χρόνια πριν όταν η Αριστερά, κατάφερε και επικράτησε ιδεολογικά σε τέτοιο βαθμό, ώστε να ενοχοποιήσει συνολικά την ελληνική κοινωνία, διαστρέφοντας εντελώς το νόημα λέξεων, εννοιών και καταστάσεων.
Η Ελλάδα πρέπει να είναι η μοναδική χώρα του πολιτισμένου κόσμου όπου οι έννοιες νόμος και τάξη σηματοδοτούν κάτι σκοτεινό, ύποπτο και απεχθές, οι καταλήψεις και οι βανδαλισμοί θεωρούνται “ακτιβισμός”, η ανυπακοή απέναντι σε νόμους και κανόνες θεωρούνται “πράξεις αντίστασης”, τρομοκράτες και άτομα του κοινωνικού περιθωρίου με συστηματικά παραβατική συμπεριφορά θεωρούνται “αγωνιστές”, “διωκόμενοι” ή και “πολιτικοί κρατούμενοι”, η αυτονόητη εφαρμογή των νόμων θεωρείται “καταστολή”, μέτρα και δράσεις για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας θεωρούνται “τρομοϋστερία” και οτιδήποτε γενικά παραπέμπει σε κανόνες συντεταγμένης πολιτείας θεωρείται “αυταρχισμός”.
Η δυσανεξία και η καχυποψία απέναντι στην αστυνομία θεωρείται κάτι σχεδόν απολύτως φυσικό για μεγάλο μέρος του πληθυσμού ενώ το “μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι” έφτασε να χρησιμοποιείται χωρίς ντροπή ακόμα και απο πολιτικά πρόσωπα.
Μέσα σε ολο αυτό το αρρωστημένο κλίμα, ο στόχος που σχεδόν επετεύχθη, ήταν να μετατραπούν οι αρχές που είναι επιφορτισμένες με την τήρηση του νόμου και της τάξης, σε ευνουχισμένες, πλαδαρές και φοβισμένες οντότητες οι οποίες με την παραμικρή υποψία υπέρβασης δράσης, στέκονται ενοχικά στη γωνία και απολογούνται για παραβιάσεις θεμελιωδών τάχα ανθρώπινων δικαιωμάτων, των οποίων φυσικά την προστασία έχει αναλάβει μονοπωλιακά και εξ ορισμού η Αριστερά.
Τεράστιες ευθύνες φυσικά έχουν και όλες οι κυβερνήσεις της Μεταπολίτευσης που αντιμετώπισαν φοβικά το φαινόμενο, αφήνοντάς το να εξελιχθεί και να ξεφύγει απο κάθε έλεγχο.
fb – Kyriakos Berberidis
