Οι πολλές ημέρες εργασίας, οι πολλές ώρες καθημερινής εργασίας, το στρες της δουλειάς και άλλα πολλά διαβάζω καθημερινά στον τύπο και στο facebook φυσικά για την εργασία στο δημόσιο. Όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι στα κάγκελα.
Αυτοί όμως είναι που θέλουν και τα παιδιά τους στο δημόσιο. Λόγω της εργασίας μου βλέπω με τι μανία προωθούν τα παιδιά τους να αποχτήσουν χαρτιά διορισμού για το δημόσιο και μάλιστα για την εκπαίδευση.
Δεν βλέπω τις ίδιες κριτικές σε ιδιοκτήτες επιχειρήσεων μικρών μετρίων μεγάλων. Δεν βλέπω τον τύπο ποτέ να ασχολείται με αυτούς.
Και να θέλουν να πουν για τις ώρες εργασίας δεν μιλάνε αφού και πέραν του ωραρίου τους κάθονται καθημερινά στα μαγαζιά τους. Κουρασμένοι, αγχωμένοι, τσακισμένοι εκεί.
Μεγάλες διαφορές. Μάλλον κάτι διαφορετικό πρεσβεύουν αυτοί οι χαρακτήρες.
Ξέρω καθηγητές αλλά και δασκάλους που γκρινιάζουν για την σχολική κούραση και από την άλλη φίλος καθηγητής του δημοσίου πάνω από τα 60 ακάθεκτος κτυπάει καθημερινό 5ωρο ιδιαιτέρων μαθημάτων.
Α και αυτό το καινούργιο όποια ώρα πας σε δημόσια υπηρεσία σε χαιρετούν από τα μπαλκόνια και από την είσοδο οι καπνιστές υπάλληλοι.
ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΚΟΥΡΑΣΗ ΠΑΙΔΙΑ.
ΣΧΟΛΙΟ: Τελικά στο δημόσιο κανένας δεν αγαπά την δουλειά…
