Άχαρη χρονιά για όλους εμάς που έχουμε γεννηθεί το 1960 (ή εκεί γύρω).
Τα “εξηντάρικα” δεν πρόλαβαν τίποτα από τα μεγάλα γεγονότα.
Ήμασταν μόλις 3 χρονών όταν δολοφονήθηκε ο Λαμπράκης, 7 χρονών όταν έγινε η Χούντα, 13 χρονών στο Πολυτεχνείο.
Δεν ανήκαμε, ούτε στη γενιά του Πολυτεχνείου που άρμεξε τη δόξα και την εξαργύρωσε χρυσή, ούτε στη γενιά του Αλέξη, που μέσα στην αγραμματοσύνη της κατάφερε να κατακτήσει την εξουσία πουλώντας αριστερίλα.
Νοιώθουμε σαν τη γεροντοκόρη θεία, μέσα στην οικογένεια, αυτή που μυρίζει αμυδρά ναφθαλίνη και κολώνια Μυρτώ, που όλοι αγαπάνε και κανείς δεν θυμάται τίποτα από τη ζωή της.
Έχετε ακούσει για κάποιον 60χρονο υψηλόβαθμο πολιτικό; Όλοι είναι ή μειράκια, πια, ή με μέσο όρο ηλικίας τα εννιάμερα. Ακόμα κι εκεί μας προσπέρασαν.
Δεν προλάβαμε να μας τραγουδήσει, ούτε ο Θεοδωράκης, ούτε η Μεγαλοοικονόμου, ρε γαμώτο… Ακόμα κι η Μποφίλιου, χεσμένους μας έχει.
Και όταν μας χτύπησε την πόρτα ο Κορωνοϊός, δεν ξέραμε με ποιους να πάμε και ποιους να αφήσουμε. Είμαστε, βλέπετε, στο μεταίχμιο ανάμεσα στο να το παίξουμε νέοι και ανέμελοι και να νοιαστούμε για τους 80-90χρονους γονείς μας, και στο να εκληφθούμε οι ίδιοι ως ομάδα υψηλού κινδύνου, κλεινοντας την 6η δεκαετία ζωής και μπαίνοντας αισίως στην 7η.
Αδικημένη γενιά, ρε φίλε, τι να λέμε τώρα…. πατάμε μόνιμα σε 2 βάρκες και σκίζουμε τα σώβρακά μας… Οι έφηβοι της 3ης ηλικίας…
ΑΠΌ ΤΟ f – Κώστας Κάπος
