Στον ιδιωτικό τομέα αξιολογούμαστε τρείς τουλάχιστον φορές το χρόνο, αν και στην πράξη αξιολογούμαστε σχεδόν καθημερινά.
Στοχοθέτηση στην αρχή της χρονιάς, επισκόπηση στο μέσον της και απολογισμός στο τέλος.
Πρόκειται για εντελώς αυτονόητες διαδικασίες που εφαρμόζουν όλοι οι σοβαροί οργανισμοί παγκοσμίως.
Με εξαίρεση φυσικά την Ελλάδα και το δημόσιο τομέα της.
Όπου η αξιολόγηση θεωρείται άλλοτε “κυνήγι μαγισσών” ( κατα την ΑΔΕΔΥ) , άλλοτε “τιμωρητική διαδικασία” ( κατα την ΟΛΜΕ) , άλλοτε “επιθεωρητισμός” ( κατα την κυβερνητική ΔΑΚΕ).
Κι ας ήταν η αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων, μνημονιακή υποχρέωση που δυστυχώς δεν εφαρμόστηκε ποτέ.
Και τώρα που κουτσά-στραβά πάει να εφαρμοστεί, βρίσκει χιλιάδες αντιστάσεις.
Καθόλου παράξενο λοιπόν που συμβαίνουν Σάμινες, Μάτια, Μάνδρες, Τέμπη και Άγιοι Ανάργυροι.
“Ήξεραν τα θέματα εκ των προτέρων και πέρναγαν όλοι με άριστα”, καταγγέλει για τις εξετάσεις των υποψήφιων σταθμαρχών, ο εκπαιδευτής του κυρ Βασίλη.
Ο κυρ Βασίλης ήταν ο μοιραίος άνθρωπος που έβαλε τα τραίνα στην ίδια γραμμή στα Τέμπη γιατί δεν ήξερε να διαβάζει τον ηλεκτρονικό πίνακα και πήρε στο λαιμό του 57 ανθρώπους.
Κατα τ´άλλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης ζητούν υποκριτικά την κεφαλή του Καραμανλή επι πίνακι. Και απο χθές και του Χρυσοχοίδη.
Τα ίδια κόμματα που βάζουν πλάτη κι αυτά στο να μη γίνει αξιολόγηση ποτέ και για κανέναν.
Γιατί απλά δεν θέλουν ν´αλλάξει τίποτα στη χώρα αυτή.
“Αυτή ειναι η Ελλάδα” είπε κάποτε ο Σημίτης οταν έγινε το ναυάγιο του Σάμινα με τους 81 νεκρούς.
Και έκτοτε αυτό παραμένει δραματικά επίκαιρο.
Από το f – Kyriakos Berberidis
