Θέλω να σας πω μια σύγκριση καθημερινότητας σε πόλη και χωριό. Θέλω να σας περιγράψω πως αμέσως σου ανεβαίνει η πίεση κατακόρυφα και απλός θεατής να είσαι σε κάποια γεγονότα. Σάββατο.
Ξεκινώ από την πρωινή βόλτα στον Μύτικα της Πρέβεζας με τον Έλβις. Περιγράφω στεγνά χωρίς να βάζω σάλτσα. Στην γειτονιά στο πέρασμα της βόλτα μας γίνεται οικοδομή. Καλά κάνουν και μπράβο τους. Μια ομάδα εργαζόμενων είναι για αυτούς η ευκαιρία. Εκείνο που μου χαλάει την ψυχοδιάθεση είναι οι συνεχόμενες φωνασκίες τους. Ρε παλληκάρια σας ακούω στα 100 μέτρα εγώ εσείς γιατί ουρλιέστε. Θα μου πεις έτσι έμαθαν για να συνεννοούνται μεταξύ τους. Λίγο χαμηλότερα και πάλι θα έχετε επαφή. Την ηρεμία μας την χαλάνε, γίνεται αναφορά γιατί δεν ξέρουμε τι μεταφέρουν σπίτια τους αυτοί οι άνθρωποι. Μακάρι να κάνω λάθος. Πάντως η καθημερινή υπερένταση καλό δεν έχει, κακό πολύ πιθανόν.
Ήρθε η ώρα που πρέπει να μαζευτούμε για να επιστρέψουμε. Τακτοποιηθήκαμε στο αυτοκίνητο και ξεκινάμε. Πρώτη στραβή στο φανάρι στο Μύτικα. Ο κυριούλης μην πω παλιοκούβεντα περνά με κόκκινο το φανάρι λες και δεν υπήρχε. Η απόφασή του προφανής να το περάσει γιατί περνούσε και έλεγχε τον δρόμο. Α δεν θα τα πάμε καλά λέω σήμερα και το προφήτευσα. Σάββατο μεσημέρι. Προς τι τέτοιο τρέξιμο ρε άνθρωποι. Με 120 και άνω εκτιμώ τις ταχύτητες των οχημάτων. Πουθενά να μην κόβουν αν και σε πολλά σημεία είναι η ένδειξη ταχύτητας μικρή. Σε πολλά οχήματα ζευγάρια. Εδώ σταματώ την περιγραφή γιατί θέλω να πω ότι σε αντίστοιχη περίπτωση νέος στην Αθήνα δεν ζει και η κοπελιά του είναι χωρίς πόδια. Συνεχίζω την επιστροφή με ωραία τραγουδάκια αλλά και πολύ γαύγισμα του Έλβις μιας και στον δρόμο υπάρχουν πολλά αδέσποτα σκυλιά. Άλλος κοινωνικός πόνος που δεν ξέρω που θα τελειώσει και αν τελειώσει. Τα τραγούδια και το γαυγισμα μας τα έκοψε απότομα η προσπέραση από μια τεράστια BMW
με ξένα νούμερα που δεν μπορώ να πω ότι έτρεχε με λιγότερα από 200 χιλιόμετρα εκείνη την στιγμή. Σοκ γιατί ένοιωσα φόβο και άρχισα να κακοσκέπτομαι. Εμείς συνεχίζουμε την σκέψη και όπως καλά γυρνάμε μας δίνει άλλο ένα σοκ το ίδιο όχημα όταν μετά από λίγο το βρήκαμε να βγαίνει από βενζινάδικο. Ξεκίνησα συλλογισμό. Πόσο καύσιμο έβαλε στο όχημά του και πόσο να καίει αυτό το θηρίο. Που να πηγαίνει και μακάρι με το καλό να φθάσει αυτό το παλληκάρι γιατί εκεί πρόλαβα να τον δω λιγάκι. Φυσικά καπνός στο πέρασμά του πάλι. Με γέμισε σκέψεις μιας και στην διαδρομή μέχρι την Άρτα δεν συνάντησα 100 πουθενά.
Πριν φθάσουμε στον Λούρο πυκνοί καπνοί για λίγο στον δρόμο. Ελαττώνω πολύ την ταχύτητα και προσπαθώ να δω τι γίνεται. Κάποιος ασυνείδητος ενώ φυσάει και καίει χόρτα. Τι να πει κανείς.
Λούρος μια κωμόπολη ζωντανή στο πέρασμα μας. Οι ίδιοι οι κάτοικοι δεν την σέβονται. Αυτοκίνητα να κάνουν την μία παράβαση μετά την άλλη. Φυσικά με ενοχλεί πολύ που τρέχουν στην κατοικημένη περιοχή. Μια διαδρομή σχεδόν χίλια μέτρα και κανείς να μην έχει υπομονή να πάει με 50 χιλιόμετρα. Σιγά με το 30 χιλιόμετρα αν μπει σε εφαρμογή μην το ακολουθήσει κανείς. Εκεί την μέρα αυτή δέχτηκα προσπέραση από τα δεξιά από αγροτικό που ανέβηκε στο περιθώριο του δρόμου και μετά αφού έστριψε δεξιά στο πρώτο στενό πήγε χαρούμενος στο σπίτι του δύο λεπτά νωρίτερα. Άρα υπάρχει λόγος που έχουμε πολλά ατυχήματα. Σε όλη την διαδρομή πολλές προσπεράσεις οχημάτων πέρα από κάθε λογική. Μερικοί μάλιστα φέρνοντας σε επικίνδυνη δυσκολία πολλούς άλλους οδηγούς. Ένας μόνο μούτζωσε σε όλη την διαδρομή. Αυτό είπα μέσα μου είναι καλό βήμα γιατί πιο παλιά ήταν το φαινόμενο της διαδρομής μας. Φθάσαμε στην Άρτα και κάθε φορά λέμε μωρέ Έλβις 45 λεπτά να έρθουμε από τον Μύτικα. Ταξίδι ολόκληρο κάνουμε. Στην Άρτα στα φανάρια τα δύο πριν μπούμε στην πόλη η παρανομία πιάνει κόκκινο. Φθάσαμε.
Απόγευμα στο μπαλκόνι του σπιτιού μου. Η κίνηση χαλαρή μέχρι που ακούμε σειρήνες αστυνομικού οχήματος στην Κατσιμήτρου. Η ταχύτητά του προμήνυε ότι έγινε κάτι κακό. Σε ελάχιστο χρόνο ακούω ασθενοφόρα και Πυροσβεστική. Ένα νέο όχημα της αστυνομίας πιο χαλαρό περνάει και αυτό κάτω από το σπίτι. Οι σειρήνες στο φουλ η αναστάτωση μεγάλη. Κάτι μου λέει και παίρνουμε το αυτοκίνητο με τον Κώστα και πάμε να δούμε τι έγινε. Αφού κάναμε εκτίμηση λάθος ακολουθήσαμε την διαδρομή προς την Φιλιππιάδα. Γυρνώντας λέμε κάπου αλλού έγινε και βλέποντας όχημα της Πυροσβεστικής να βγαίνει από την διασταύρωση του Νεοχωρίου στρίβουμε προς τα εκεί.
Σε απόσταση ενός χιλιομέτρου βλέπουμε ένα κακό χαμό. Δυο αυτοκίνητα διαλυμένα. Να ο λόγος της τεράστιας κινητοποίησης λέμε. Σιγά σιγά πιάνουμε άκρη και με τα πόδια πλησιάζουμε. Εκεί πέφτω από τα σύννεφα μιας και γνωρίζω ότι το ένα όχημα είναι του Κώστα του ξάδερφού μου και τρελού και αυτού με την αρθρογραφία και τα αθλητικά δρώμενα της πόλης μας. Μόλις τελείωσε με την περιγραφή του αγώνα της Αναγέννησης και πήγαινε να ταΐσει τα σκυλιά του. Είναι και κυνηγός. Χαρακτηριστικό το αγροτικού του όχημα. Μας λένε ότι έχουν μεταφερθεί με βαριά χτυπήματα στο Νοσοκομείο. Ρώσος κάτοικος της περιοχής μας ο άλλος εμπλεκόμενος. Τώρα ξεκίνημα για το νοσοκομείο. Όταν φθάνω εκεί οι πρώτοι ερωτηθέντες μου περιέγραψαν την κατάσταση σαν άγρια. Βρήκα στον προθάλαμο την κόρη και φίλους και περιμέναμε όλοι μαζί να μας ενημερώσουν. Μας καθησύχασαν οι γιατροί και περιμέναμε τις αποφάσεις τους. Έγινε ότι έπρεπε από τον ορθοπεδικό που εφημέρευε τον αναισθησιολόγο και τελικά αφού όλα πήγαν καλά πήγε σε θάλαμο αποκατάστασης.
Για το νοσοκομείο της Άρτας όλα κύλησαν τέλεια. Οργανωμένα γρήγορα και χωρίς άγχος. Μια τελειότητα και ένας εξαίσιος επαγγελματισμός. Αυτό θέλει η πόλη μας. Η σιγουριά της. Την επόμενη ημέρα Κυριακή ξανά επίσκεψη και ενημέρωση από τους γιατρούς και όλα ξεκίνησαν να παίρνουν τον δρόμο τους.
Τι ακούσαμε και τι μάθαμε για τον κύριο που προκάλεσε το ατύχημα δεν θα σας το πω. Είναι θέμα της αστυνομίας. Πρέπει όμως να μπει ένα φρένο σε αυτό το φαινόμενο. Σύλληψη αφαίρεση διπλώματος για πάντα και κατάσχεση οχήματος. Δεν φταίει κάποιος που θα βρεθεί στο διάβα του. ΟΧΙ καταλαβαίνετε για το τι λέω. Αν θέλεις σπίτι σου και μετά ύπνο. Τιμόνι και κόβω στους δρόμους να τελειώνει πια. ‘’ Ως εκεί ‘’ λέμε όλοι μας. Έτσι μάθαμε να ξεπερνάμε τα πάντα. ‘’Ως εκεί ‘’
Πάω να κλείσω και περνάει μπροστά μου ομάδα μηχανών με τις ωραίες τους στολές και τα τέλεια κράνη. Με έκαναν να χαρώ μιας και μου αρέσει και εμένα η μηχανή. Επιστροφή από την ημερήσια βόλτα τους. Βροχή σίγουρα φάγανε…
ΛΥΤΡΑΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Άποψη:.press
