Σε ακόμα ένα καυτό μέτωπο που χρήζει άμεσης κυβερνητικής αντιμετώπισης εξελίσσεται για μία ακόμα φορά το θέμα των καταλήψεων. Μία εβδομάδα μετά την επέμβαση των αστυνομικών δυνάμεων στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο έπειτα από αίτηση της πρυτανικής αρχής, οι καταλήψεις επαναλαμβάνονται και συνεχίζονται. Συνοδεύονται, μάλιστα, και από επιθέσεις μαφιόζικου τύπου που μιμούνται τον τρόπο δράσης οργανωμένων ομάδων ακραίας οπαδικής βίας. Ετσι, η ιστορία επαναλαμβάνεται για μία ακόμα φορά, με τις αίθουσες διδασκαλίας να μυρίζουν μπαρούτι…
Σε πολλά πανεπιστημιακά ιδρύματα της χώρας (Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης Πανεπιστήμια Πειραιώς, Πάτρας, Κρήτης, Ιωαννίνων, Πελοποννήσου) η κατάσταση είναι πάνω-κάτω η ίδια. Ο κίνδυνος να χαθεί το εξάμηνο είναι περισσότερο από ορατός, ό,τι και αν σημαίνει αυτό για τους προσωπικούς και οικογενειακούς προγραμματισμούς εκατοντάδων φοιτητών.
Ιδιόκτητα επαναστατικά «γυμναστήρια»
Ισχνές μειοψηφίες επιβάλλουν τις καταλήψεις, δίνοντας την εντύπωση ότι στο ελληνικό πανεπιστήμιο δεν έχει αλλάξει τίποτα τα τελευταία σαράντα χρόνια. Και μάλλον δεν έχει αλλάξει, τουλάχιστον στην ικανότητα ορισμένων να το θεωρούν ως ιδιόκτητο επαναστατικό «γυμναστήριο». Οι επίσημες ανακοινώσεις αναφέρουν ότι «οι φοιτητές κλιμακώνουν τις κινητοποιήσεις τους απέναντι στο νομοσχέδιο που ετοιμάζεται να φέρει η κυβέρνηση στη Βουλή για την ίδρυση μη κρατικών, μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων».
Φυσικά, σε καμία ανακοίνωση δεν γίνεται λόγος ούτε δίνεται απάντηση στο ερώτημα «πώς γίνεται να διαμαρτύρεσαι κατά των ιδιωτικών πανεπιστημίων κλείνοντας το δημόσιο –δωρεάν– πανεπιστήμιο». Δεν δίνεται απάντηση διότι προφανώς για μία ακόμα φορά συγκεκριμένης πολιτικής προέλευσης και υποστήριξης φοιτητικές παρατάξεις δεν βλέπουν την πραγματικότητα σε ολόκληρο τον κόσμο. Ενα κομμάτι της δικής μας απομονωμένης πραγματικότητας είναι ότι κλείνοντας τα δημόσια πανεπιστήμια για να διαμαρτυρηθείς για την ίδρυση ιδιωτικών –και μάλιστα με τόση βία και χουλιγκανισμό– δεν καταφέρνεις τίποτα περισσότερο από το να τα διαφημίζεις.
Στο μεταξύ, οι βιαιότητες, όπως προαναφέρουμε, συνεχίζονται. Προχθές Τρίτη, ένας φοιτητής στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο δέχθηκε άγρια επίθεση. Ομάδα κουκουλοφόρων με σιδηρογροθιές, στειλιάρια και μαχαίρια, που μπήκαν στα αμφιθέατρα του Ιδρύματος, επιτέθηκαν στον φοιτητή της Σχολής Χημικών Μηχανικών, προκαλώντας του σοβαρές κακώσεις στο κεφάλι, στο πρόσωπο και στην αυχενική χώρα. Σύμφωνα με μαρτυρίες άλλων φοιτητών, την ώρα που τον χτυπούσαν, τον απειλούσαν ότι θα τον σκοτώσουν.
Το περιστατικό έγινε μέσα στην Πολυτεχνειούπολη Ζωγράφου έξω από τη Σχολή Χημικών Μηχανικών έπειτα από την ολοκλήρωση της συνέλευσης των φοιτητών που αποφάσισαν να συνεχιστεί η κατάληψη στη σχολή τους για τρίτη εβδομάδα. Ο φοιτητής γλίτωσε τα χειρότερα, καθώς έσπευσαν να τον βοηθήσουν συμφοιτητές του που τον μετέφεραν και στο νοσοκομείο. Νοσηλεύτηκε για δύο ημέρες, ενώ έως και σήμερα βρίσκεται υπό παρακολούθηση.
«Συγκροτημένο σχέδιο ασφάλειας»
Αυτό το νέο κύμα των καταλήψεων και της ακραίας βίας που το συνοδεύει θέτει και πάλι επί τάπητος το θέμα της Πανεπιστημιακής Αστυνομίας και όλη τη συζήτηση περί κατάργησής της. Κυβερνητικές πηγές επαναλαμβάνουν: «Το έργο της Πανεπιστημιακής Αστυνομίας ήταν πάντα επικουρικό και η λειτουργία της συμπληρωματική προς την ΕΛ.ΑΣ. Υπό αυτό το πρίσμα λειτουργεί ο θεσμός και στο εξωτερικό. Εκ των πραγμάτων, έχει κάποιους περιορισμούς στο τι μπορεί να κάνει και σε καμία περίπτωση δεν υποκαθιστά την Αστυνομία, η οποία μπορεί να επέμβει κανονικά εφόσον χρειαστεί, πάντα σε συνεργασία με τις πανεπιστημιακές αρχές. Τα πανεπιστήμιά μας χρειάζονται ένα συγκροτημένο σχέδιο ασφάλειας. Σε αυτήν τη στόχευση κινείται η Πανεπιστημιακή Αστυνομία».
Ουδείς από την κυβέρνηση αρνείται ότι ο συγκεκριμένος θεσμός αντιμετώπισε ιδιαίτερες δυσκολίες κατά την υλοποίησή του. Ο ίδιος ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Παύλος Μαρινάκης, είχε πει τον περασμένο Ιούλιο, μεταξύ άλλων: «Η Πανεπιστημιακή Αστυνομία δεν καταργείται. Εξ αρχής λειτουργούσε επικουρικά και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αντικαταστήσει την ανάγκη να χρειάζεται η παρέμβαση της κανονικής, οπλισμένης, Αστυνομίας. Αυτοί οι άνθρωποι ήδη υπηρετούν σε αστυνομικά τμήματα πέριξ των πανεπιστημίων. Εκεί είναι ήδη οι οργανικές θέσεις τους. Και θα εξακολουθούν να λειτουργούν, να περιπολούν, να έχουν παρουσία στα πανεπιστήμια. Η έκταση, ο τρόπος και σε ποια πανεπιστήμια είναι ένα ζήτημα το οποίο αξιολογείται».
Ρεπορτάζ: Κ. Δημητράκος
