ΚΩΣΤΑΣ ΛΥΤΡΑΣ
Οι υγροβιότοποι στην Ελλάδα αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο βρίσκονται υπό καθεστώς επιτήρησης αλλά και συστηματικής…αποστείρωσης.
Η απόφαση να ασχολούμαστε συχνά με τη διαχείριση των υγροβιότοπων και τον εξοστρακισμό των κυνηγών του βάλτου ως αποδιοπομπαίων τράγων, για το κατάντημα των υδρόβιων οικοτόπων, δεν αποτελεί κάποιου είδους εμμονή.
Εκείνο που μας προβληματίζει σε ό,τι αφορά το συγκεκριμένο ζήτημα είναι οι μεθοδεύσεις και φυσικά το τελικό αποτέλεσμα.
Όσον αφορά στις μεθοδεύσεις διαπιστώνεται ότι ενώ τιμωρείται η κυνηγετική διαχείριση, καμία βελτίωση δεν παρατηρείται στους υγροβιότοπους. Αντίθετα, οι ίδιοι συνεχίζουν να κατακερματίζονται και να «αξιοποιούνται» με οικο…τουριστικές επιχειρηματικές επενδύσεις. Αυτές οι επενδύσεις ομολογουμένως τείνουν να αποτελούν μία πρόσκαιρη, επικερδή επένδυση. Και είναι πρόσκαιρη διότι εκείνο που διαφεύγει από τους περισσότερους είναι το μέλλον το οποίο έντεχνα έχει προσδιοριστεί μέσα από χολιγουντιανές υπερπαραγωγές. Ο κίνδυνος λειψυδρίας, που αποτελεί μελλοντικό εφιάλτη για τις επερχόμενες γενεές σε ολόκληρο τον πλανήτη, επιβάλλεται σταδιακό έλεγχο κάθε μορφής υδάτινου πόρου, καθώς το νερό, το πολυτιμότερο και αναγκαιότερο αγαθό για την επιβίωση του ανθρώπου, θα μετατραπεί σε αντικείμενο διεκδικητικών προστριβών. Συνεπώς η «οικολογική» προπαγάνδα η οποία, στοχεύοντας το κυνήγι ως βασική αιτία φθοράς του οικοσυστήματος, δείχνει μονάχα το δέντρο, σκεπάζει το δάσος με ένα αόρατο πέπλο στρουθοκαμηλισμού.
Με απλά λόγια, η εντεινόμενη υστερία για την προστασία λιμνών, ποταμών, πηγών ακόμα και βαλτότοπων ίσως υποκρύπτει τη βούληση κάποιων συμφερόντων να θέσουν άμεσα στον έλεγχό τους κάτω από αστείες αποφάσεις τους υδάτινους χώρους, εκδιώκοντας μακριά κάθε ενοχλητική παρουσία.
Ήρθε πλέον ο καιρός να αναρωτηθούμε τι πραγματικά κρύβεται πίσω από τις ατελείωτες απαγορεύσεις του κυνηγιού στους υγροβιότοπους…
