Τώρα που κατακάθισε ο κουρνιαχτός και βλέπουμε τα πράγματα πιο ψύχραιμα, ειλικρινά δεν αντιλαμβάνομαι πού ακριβώς ήταν η περίφημη “κατάρρευση” της Νέας Δημοκρατίας.
Αφήνουμε ασχολίαστο το γεγονός οτι κάποιοι άσχετοι ή κουτοπόνηροι πολιτικοί της αντιπολίτευσης συγκρίνουν αποτελέσματα ευρωεκλογών με εθνικές εκλογές για να καταδείξουν μιά δήθεν συντριβή της κυβερνώσας παράταξης που δήθεν ειναι σε αποδρομή και για την οικονομία της συζήτησης να πούμε οτι ειναι μεθοδολογικά σωστό να συγκρίνουμε μόνο ευρωεκλογές με ευρωεκλογές με όρους διακυβεύματος.
Υπάρχουν ωστόσο κι εδώ ενστάσεις.
Ήταν συγκρίσιμες οι ευρωεκλογές του ‘19 με τις πρόσφατες της 9ης Ιουνίου ;
Κατα τη γνώμη μου οχι απολύτως.
Στις ευρωεκλογές του ‘19, η κυβέρνηση Τσίπρα είχε ήδη φθαρεί, το αντι Σύριζα μέτωπο ήταν στα πάνω του, ο κόσμος είχε ήδη αποφασίσει να γυρίσει σελίδα και έπονταν οι εθνικές εκλογές.
Γι’αυτό και η συμμετοχή ήταν κοντά στο 59%.
Σ´εκείνες λοιπόν τις ευρωεκλογές η ΝΔ πήρε 33,12% αλλά δύο μήνες μετα στις εθνικές εκλογές πήρε 39,85% και αυτοδυναμία.
Στις πρόσφατες ευρωεκλογές η ΝΔ δεν πέτυχε προφανώς το στόχο της, έχασε 4,5% και 750.000 ψηφοφόρους.
Αλλά και η συμμετοχή ήταν μόνο 42%.
Το διακύβευμα όμως δεν ήταν ακριβώς το ίδιο γιατι ο κόσμος ήξερε οτι η απειλή του Σύριζα πλέον δεν υπήρχε και εθνικές εκλογές θα γίνουν τρία χρόνια μετά.
Έφυγαν λοιπόν 750.000 ψηφοφόροι σε σχέση με τότε, άλλος γιατι πήγε για μπάνιο, άλλος γιατι ήταν δυσαρεστημένος με πτυχές της κυβερνητικής πολιτικής, άλλος γιατι θεώρησε τις ευρωεκλογές μη σημαντικές και πολλοί γιατι κουράστηκαν με τις πέντε συνεχόμενες εκλογές μέσα σ´ενα χρόνο, μαζι με τις αυτοδιοικητικές.
Αν εξαιρέσει κανείς ενα πολύ μικρό ποσοστό απ´αυτούς που βρήκε στέγη σε ακροδεξιά σχήματα, γραφικούς και παρτάλια της πολιτικής-στο καλό και να μην μας γράφουν-οι υπόλοιποι είναι κεντρώοι και νοικοκυραίοι που προτίμησαν απλά να απέχουν. Αλλά αυτό σε καμμιά περίπτωση δεν σημαίνει οτι χάθηκαν δια παντός.
Ένα λογικό πολιτικό ισοδύναμο του 28,3% των φετεινών ευρωεκλογών με εθνικές εκλογές αν θεωρητικά γινόντουσαν σύντομα, θα ήταν κοντά στο 35%.
Και αν η υπόθεση αυτή ειναι σωστή, θα συνιστούσε αυτό συντριβή ή κατάρρευση για μιά κυβέρνηση που ειναι πέντε χρόνια στην εξουσία ;
Τί να πεί τότε ο Σύριζα που είχε στόχο το 20% αλλά έχασε κοντά στο 9% και επίσης 750.000 ψηφοφόρους, κάνοντας μάλιστα ανέξοδη αντιπολίτευση.
Τί να πεί και το ΠΑΣΟΚ που είχε στόχο τη δεύτερη θέση αλλά ήρθε τρίτο και καταιδρωμένο πίσω απο έναν Σύριζα με δύο διασπάσεις κι έναν αρχηγό που σε λίγο θα γίνει νούμερο στο Δελφινάριο.
Το γεγονός οτι άνοιξαν οι ασκοί του Αιόλου και στο ΠΑΣΟΚ κυρίως αλλά και στον Σύριζα, δείχνει οτι υπάρχει δυσαρέσκεια γιατι ακριβώς απέτυχαν παταγωδώς στο σχεδιασμό τους.
Το αποτέλεσμα δεν ήταν ασφαλώς ευχάριστο και για τη ΝΔ αλλά και συντεταγμένο ρεύμα αμφισβήτησης ή ανατροπής δεν υπάρχει σε καμμιά περίπτωση.
Δόθηκε απλά ένα μήνυμα δυσαρέσκειας, ταυτόχρονα όμως και πίστωσης χρόνου.
Και η κυβέρνηση αυτή με καθαρό πολιτικό ορίζοντα τριετίας και με την οικονομία να σταθεροποιείται, με τα μεγάλα έργα να ωριμάζουν, με την ανεργία να μειώνεται, με τις υποδομές του ΕΣΥ να βελτιώνονται, με τις ένοπλες δυνάμεις να ισχυροποιούνται και με τη χώρα να αναβαθμίζεται γεωπολιτικά, έχει κάθε λόγο να πιστεύει οτι θα συνεχίσει να ειναι πολιτικά επικυρίαρχη.
Προυπόθεση γι’αυτό ειναι να πολιτευθεί με σοβαρότητα και να εφαρμόσει το πρόγραμμα για το οποίο ψηφίστηκε χωρίς καθυστερήσεις και χωρίς το φόβο του πολιτικού κόστους.
Και στο τέλος, ας την κρίνουν οι πολίτες.
Από το f – Kyriakos Berberidis