Μας θέλουν να ψηφίζουμε αλλά δεν θα μείνουμε εσαεί μουγγοί χάριν σκοπιμοτήτων που η διαρκής επίκλησή των επισφράγισε την ιδεολογική κυριαρχία της αριστεράς!
Δεν είναι βασιλόφρονες οι πολίτες που δυσαρεστήθηκαν από τις κυβερνητικές αποφάσεις των ημερών.
Είναι πολίτες που δεν δέχονται να υποτάσσεται η κοινή λογική στον φανατισμό και τον μηδενισμό της αριστεράς, που ως η μοναδική αλήθεια κυριαρχεί στον δημόσιο βίο εδώ και δεκαετίες.
Η Κυβέρνηση που στηρίζουμε, οφείλει να μην αφήνει καμία ιδεολογική μάχη που να μην την δίνει.
Η Δεξιά για κάποιους δεν είναι ένας αχταρμάς διεκδίκησης συμφερόντων συνδεομένων με την εξουσία ως αυτοσκοπό.
Είναι ένα σύστημα που συγκεντρώνει αξίες και παράδοση αιώνων.
Η έννοια της Πατρίδας δεν είναι μόνο ο λαός που την κατοικεί και οι ανάγκες του.
Είναι και η αίσθηση μιας μακράς πορείας στους αιώνες, είναι τα έθιμα που διαμορφώθηκαν στον χρόνο, η Ιστορία του τόπου, ο σεβασμός σε ότι διαμόρφωσε την ταυτότητά μας, η «συντήρηση» όσων δοκιμάστηκαν και άντεξαν στην φθορά του χρόνου.
Για την διατήρηση αυτών των αξιών οφείλει να δίνει μάχες και να μην τις υποτάσσει ιδιοτελώς σε τακτικισμούς και σκοπιμότητες.
Βεβαίως οτιδήποτε έρχεται από το παρελθόν δοκιμάζεται όσο ακονίζεται πάνω στον γρανίτη του χρόνου και των νέων ιδεών.
Όμως Αντιστέκεται όπως η λάμα του μαχαιριού πάνω στο ακόνι με αποτέλεσμα να επιβιώνει αλλαγμένο μεν αλλά πιο κοφτερό.
Ότι ο ελληνικός λαός αποφάσισε την κατάργηση της βασιλείας (και καλά έκανε εφόσον ο θεσμός δεν πρόλαβε να εκσυγχρονιστεί και αναμίχθηκε στις πολιτικές συγκρούσεις καταχρηστικώς) δεν σημαίνει ότι πρέπει να υποταχθούμε στον αταβισμό της εθνομηδενιστικής αριστεράς που πολεμά ό,τι δεν εναρμονίζεται με την δική της θεώρηση της Ιστορίας.
Η εξουσία για αυτή την μερίδα της Δεξιάς δεν είναι το μέσον για «να κάνουμε τις δουλειές μας» πάση θυσία.
Δεν αποδέχεται την θυσία αρχών, όπως είναι ο σεβασμός σε έναν νεκρό επειδή αυτός συμβολίζει ό,τι κράτησε την Ελλάδα ελεύθερη έναντι της κομμουνιστικής ανταρσίας.
Ιδίως όταν διαπιστώνει ότι η αστική παράταξη εδώ και χρόνια «συναλλάσσεται» με την αριστερά εκλιπαρώντας από αυτή δημοκρατικά εύσημα.
Όταν πορεύεται «τιμώντας τους αγώνες» της κομμουνιστικής αριστεράς ενώ έπρεπε να βρίσκεται σε ιδεολογική αντιπαράθεση.
Όταν δεν υπάρχει ούτε μια εκπομπή ή ντοκυμαντέρ ή σίριαλ στα κρατικά μέσα ενημέρωσης που να μην δικαιώνει τους «αγωνιστές» της αριστεράς και τα παθήματά τους και καθιστά ενόχους εκείνους που διαφύλαξαν την χώρα ελεύθερη και ακέραια και όταν ο εμφύλιος που μας οδήγησε η αριστερά είχε χαρακτηριστικά που προσιδίαζαν σε «έξωθεν» επιβουλή.
Όταν η σημερινή αριστερά καλλιεργεί εμφυλιοπολεμικά πάθη και ρητορία ύστερα από 40 χρόνια κρατικής λήθης, είσαι υποχρεωμένος να σηκώσεις το γάντι αν δεν είσαι διατεθειμένος να παραχωρήσεις ως μοναδική χώρα στην Ευρώπη την ιδεολογική κυριαρχία στην Κομμουνιστική Αριστερά με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την Εθνική ασφάλεια, την Παιδεία, την Οικονομική ανάπτυξη και την συμπόρευση με τα σύγχρονα κράτη της Δύσης.
από το f – Stavros Penteas
