Απο το ‘74 και μετά, τα δημόσια πανεπιστήμια τελούν δυστυχώς υπο την ομηρεία της Αριστεράς που τα έβλεπε πάντοτε ως προνομιακούς χώρους επιρροής.
Μιά στοιχειώδης τάξη επιχειρήθηκε να μπεί με το νόμο 815 επι Κωνσταντίνου Καραμανλή το 1979.
Ο νόμος ψηφίστηκε μεν αλλά δεν εφαρμόστηκε ποτέ.
Η ταφόπλακα μπήκε λίγα χρόνια αργότερα με το νόμο-πλαίσιο του 1982 του Ανδρέα Παπανδρέου, όταν και θεσμοθετήθηκε επίσημα το λεγόμενο άσυλο, καταργήθηκαν οι έδρες και οι φοιτητικές παρατάξεις έγιναν συνδιοικήτριες στα πανεπιστήμια.
Απο τότε η ανώτατη-τουλάχιστον-Παιδεία μας ακολουθεί φθίνουσα πορεία.
Και διαχρονικά φταίμε ολοι γι’αυτό, Κράτος, κόμματα και κοινωνία. Μιά κοινωνία που έβλεπε πάντοτε με απάθεια την υποβάθμιση της Παιδείας και δεν αντέδρασε ποτέ.
Τα κροκοδείλια δάκρυα που χύνονται τώρα οτι δήθεν τα ιδιωτικά πανεπιστήμια θα ειναι για τους ολίγους και θα υποβαθμίσουν τα δημόσια πανεπιστήμια, ειναι φυσικά για το θεαθήναι.
Ο πραγματικός λόγος ειναι ο φόβος και η αγωνία των κομμάτων της Αριστεράς, μήπως και χάσουν την πελατεία τους.
Τους έχουμε νέα λοιπόν, αυτό ακριβώς θα συμβεί.
Και αν μεν η Αριστερά ειναι αυτή που είναι και δεν άλλαξε εδώ και δεκαετίες, η τωρινή στάση του ΠΑΣΟΚ ειναι εντελώς ακατανόητη.
Το ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη, συριζοποιείται δυστυχώς κάθε μέρα και περισσότερο.
Και αντι να ντραπούν εκεί στο ΠΑΣΟΚ και να κάνουν έστω και τώρα την αυτοκριτική τους που δεν αναθεώρησαν κάποτε το άρθρο 16 τη στιγμή που μπορούσαν, ζητούν τώρα και τα ρέστα.
Αλλά οπως έγραψε και ο Αναγνωστάκης, δεν έφταιγαν αυτοί, τόσοι ήταν…
f – Kyriakos Berberidis
Η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων με τις πολύ αυστηρές προυποθέσεις που θα τεθούν, συνιστά και το πραγματικό τέλος της Μεταπολίτευσης.
