“Οπως γνωρίζετε με έχουν τιμήσει πολλες φορές. Επειδή όμως μεγάλωσα και σπούδασα στην Αμερική, δεν είχα την ευκαιρία να πάω σε Ελληνικό Σχολείο. Γι’ αυτό λοιπόν, είναι μία ιδιαίτερη τιμή για εμένα. Με ξέρετε πώς είμαι…δεν θέλω να μιλάω για τον εαυτό μου. Θέλω να με θυμούνται τα νέα παιδιά, σαν έναν σκληρό εργάτη που έκανε σωστα την δούλευα του στο παρκέ.”
Ο σπουδαίος Νίκος Γεωργαλης (Γκάλης), αναγορεύτηκε χθες σε επίτιμο διδάκτορα του τμήματος Επιστήμης Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Οφειλόμενη η τιμή, αλλά δεν θέλω να σχολιάσω αυτό. Προτιμώ να σταθώ κάπου αλλού.
Από τότε που ολοκλήρωσε την σπουδαία αθλητικη καριέρα του και αποσύρθηκε από τους προβολείς και το προσκήνιο, πόσο απόλυτα το έκανε αυτό και με τι θαυμαστή αξιοπρειεια!
Αποτραβήχτηκε, κρατήθηκε με επιμονή πίσω απο τα φώτα, σχεδόν εξαφανίστηκε.
Είμαι σίγουρος ότι του προτάθηκαν πολλά και διάφορα. Δεν ενέδωσε σε τίποτα και σε κανέναν.
Δεν ζήτησε ποτέ και ο ιδιος, το παραμικρό.
Ακόμα και την αυτονόητη μετονομασία του γηπέδου στο οποίο μεγαλουργησε (σε όσα και αν αγωνίστηκε μεγαλουργησε) – του γηπέδου της ομάδας του, του Αρη Θεσσαλονικης – από Palais des Sports σε Nick Galis Hall, το δέχτηκε με τόση ταπεινοτητα , θα έλεγε κανείς σχεδον με το ζόρι .
Ο “εργάτης” έκανε την δουλειά, την τελείωσε, μάζεψε τα ρούχα του και αποσύρθηκε ταπεινά .
Ολη η διαχείριση που εκανε του εαυτου του και της φημης του, μου θυμίζουν στίχους απο ένα τραγούδι του Παύλου Σιδηρόπουλου:
“Τί να τις κανω τις τιμές τους,
Τα λόγια τα θεατρικά;
Μες την οθόνη του μυαλού μου
Χάρτινα είδωλα, νεκρά.”
Σέβομαι τους ανθρώπους που ξεχωρίζουν και αριστεύουν στους τομείς τους και γίνονται πρότυπα για όλους μας και τραβάνε και τον κόσμο μας ένα βήμα πιο μπροστά.
Αλλά αγαπαω εκείνους τους ανθρώπους, που λοιδωρουν την ιδια τους την δόξα… που φέρνουν αντίσταση σε αυτό το πονηρό ποτάμι της φήμης, να μην τους παρασύρουν τα νερά.
Που κάνουν αυτό που πρέπει και οταν νιώθουν πως το έργο τους τελείωσε, αποσύρονται με μια αρχοντική αξιοπρεπεια στην σιωπή και στο άφθαρτο της αφάνειας σαν να μην εκαναν ποτέ τίποτα σπουδαιο.
Αυτοί, οι μεταξενιοι ανθρωποι.
Κατά τα λοιπά, δείτε προσεκτικά την φωτογραφία: ” The eyes, chico. They never lie…”!!!!
πηγή: Αισιοδοξία & Ελπίδα πίστη-Μαρία Σαμαρά
