Αυτό που έγινε χτες στην Εθνική πινακοθήκη από όποια πλευρά και να το δεις , είναι αδιέξοδο . Αλλά είναι , ίσως, πολύ απλό.
Από τη μια , η «ελευθερία» του καλλιτέχνη να ζωγραφίσει την Παναγία ως καρικατούρα με τσιγαράκι στο στόμα, και το Χριστό ως νεκροκεφαλή. Αλήθεια , ως “άπιστος” , γιατί να ασχοληθείς με κάτι που δεν πιστεύεις ότι υπάρχει;
Από την άλλη αν είσαι “πιστός” γιατί να τρέξεις να προστατεύσεις την Παναγία? Δεν έχει την ανάγκη σου. Εσύ προστρέχεις στην Παναγία για βοήθεια όχι Αυτή σ’ εσένα. Ομολογία πίστεως , σίγουρα δεν είναι. Αυτό είναι άλλο πράγμα. Βαρύ και δύσκολο.
Χτές στην Εθνική πινακοθήκη , συναντήθηκε ο “καμένος” εγκέφαλος ενός καλλιτέχνη , με τον “καμένο” εγκέφαλο ενός βουλευτή. Ο ένας γύρευε αναγνώριση και προσοχή , κι ο άλλος ψήφους.
Γεμίσαμε ,δήθεν, ελεύθερα πνεύματα που παλεύουν για κάθε λογής δικαιώματα απ’ τη μια, και από την άλλη “πατριώτες” , “πιστούς” κ.λ.π που είναι έτοιμοι να βγουν στο δρόμο , κρατώντας εικόνες και σταυρούς, για να διαδηλώσουν κατά των ταυτοτήτων , των εμβολίων , και της κάθε βλακώδους μορφής τέχνης.
Πόσο πιο όμορφος θα ήταν άραγε ο κόσμος χωρίς μωρούς καλλιτέχνες και χωρίς μωρούς υπερασπιστές και προστάτες….
από το fb – Haris Ntziadimas
