Ήταν μεγάλος, πονούσε, η αρθρίτιδα τον έκανε να υποφέρει… αλλά ήταν ακόμα εκεί μαζί μου.
Το νερό ήταν το μόνο πράγμα που τον ανακούφιζε. Κάθε μέρα λοιπόν το κουβαλούσα στη λίμνη. Στάθηκα εκεί, ακίνητος, μόνο και μόνο για να κοιμηθεί χωρίς πόνο. Δεν μπορούσα να τον γιατρέψω… αλλά θα μπορούσα να της προσφέρω αυτό: την παρουσία μου, την τρυφερότητά μου, την αγάπη μου. Μέχρι το τέλος. Γιατί όταν αγαπάς πραγματικά, μένεις. Ακόμα και στη σιωπή, ακόμα και στον πόνο.
(Διαδίκτυο)
Έζησα μαζί του 19 χρόνια. Ο σκύλος μου, ο φίλος μου, ο σύντροφος της ζωής μου.
